آزادی بیان مردم کوبا، نیکاراگوئه، و ونزوئلا توسط دولت این کشورها مورد حمله قرار گرفته است.
مایکل ر. پامپئو، وزیر امور خارجه در ۲۴ نوامبر در توئیتر گفت: “آزادی بیان از جمله حقوق بشر است. ایالات متحده در کنار مردم کوبا ایستاده است.”
در کوبا، رژیم کاسترو موسیقیدان دنیس سولیس گونزالس را در ۹ نوامبر دستگیر و سه روز بعد او را به هشت ماه زندان محکوم کرد، حکمی که مردم را در هاوانا به اعتراض برانگیخت. سولیس عضو فعال جنبش سن ایسیدرو، گروهی از هنرمندان و فعالانی بود که به طور مسالمت آمیز علیه سرکوب آزادی بیان توسط دولت كوبا اعتراض می کنند.
جرم سولیس چه بود؟ انتقاد از افسران پلیس کوبایی که بدون اجازه وارد خانه وی شده اند و انتشار فیلمی از این حادثه در شبکه های اجتماعی.
صدها شخصیت فرهنگی، از هنرمندان و بازیگران گرفته تا موسیقی دانان و موزه داران برای همبستگی با جنبش سن ایسیدرو بسیج شدند تا با بازداشت سولیس مخالفت کرده و از آزادی بیان دفاع کنند.
در اقدامی نادر، دولت کوبا با نشست با چند تن از فعالان جنبش سن ایسیدرو موافقت کرد، و گفتگوهای باز و مدارای بیشتری را وعده داد.
با این حال، پس از پایان گفتگوها و بازگشت معترضان به خانه هایشان، دولت کوبا وعده خود را زیر پا گذاشت و در عرض چند ساعت لز طریق همه رسانه های به معترضان حمله کرد.
به گزارش رویترز، یک کانال تلویزیون دولتی کوبا سولیس و سایر هنرمندان و فعالان را برای مدت ۹۰ دقیقه مورد حمله قرار داد.
دولت کوبا برای پنهان نگه داشتن سرکوب خود دسترسی به اینترنت را مسدود کرد، معترضان را خودسرانه دستگیر کرد، هواداران آنها را مورد بازجویی و تهدید قرار داد، و یک حمله افترا آمیز رسانه ای را علیه کسانی که به دنبال آزادی بیشتر بودند، آغاز کرد. هنرمندان و گروه های جامعه مدنی در سراسر جهان برای همبستگی و همصدایی با جامعه فرهنگی سرکوب شده کوبا به اعتراض برخاستند و ظلم و ستم دولت کوبا را که نماینده ضعیفی در شورای حقوق بشر سازمان ملل است، محکوم کردند.
Legitimate gov’ts do not fear dialogue w/ their own people. The Cuban regime fears fulfilling agreements it made last week w/ Cuban artists & cultural figures as that would acknowledge their right to express themselves. Instead it represses & calls them mercenaries. Shameless.-MK
— Michael G. Kozak (@WHAAsstSecty) November 30, 2020
به گزارش آسوشیتدپرس، در نیکاراگوئه یک قانون “جرائم اینترنتی” از ماه اکتبر به اجرا درآمد که برای کسانی که در رسانه های اجتماعی ” اطلاعات نادرست یا اطلاعاتی منتشر می کنند که می تواند زنگ خطر را میان مردم به صدا درآورد،” مجازات زندان تعیین می کند. گروه های حقوق بشر این قانون را به عنوان یک حمله به آزادی بیان و آزادی مطبوعات توصیف می کنند.
مجلس شورای ملی نیکاراگوئه همچنین در حال بررسی اصلاحیه پیشنهادی رئیس جمهور دانیل اورتگا در مورد “جنایات مبتنی بر نفرت” در قانون اساسی کشور است.
در صورت تصویب ، این اصلاحیه به مقامات اجازه خواهد داد مرتکبان “جنایان مبتنی بر نفرت” را به حبس ابد محکوم کنند.
اورتگا هنگام پیشنهاد این اصلاحیه در ماه سپتامبر به صراحت گفت که مخالفان و دانشجویان معترض کسانی خواهند بود که به جرم جنایات به اصطلاح مبتنی بر نفرت به حبس ابد محکوم خواهند شد.
او با اشاره به معترضانی که در ژوئن ۲۰۱۹ عفو شدند و همچنین نیروهای امنیتی به خشونت و قتل های فراقضایی متهم گشتند، گفت: “آنها احساس می کنند تسخیر ناپذیر هستند. ولی خوب توجه کنید، آنها قبلاً یک بار از عفو بهره مند شده اند، اما عفو دیگری وجود نخواهد داشت.”
پلیس اورتگا در سال ۲۰۱۸ بیش از ۷۰۰ نفر را که اکثراً دانشجو بودند و علیه رژیم او اعتراض می کردند را بازداشت کرد. رژیم همچنان بیش از ۱۰۰ زندانی سیاسی را در حبس نگه داشته است.
اورتگا درباره آنها گفت: “آنها فرزندان شیطان هستند، آنها فرزندان نفرت و پر از تنفر هستند، آنها مملو از نفرت هستند.”
با اصلاحیه اورتگا، مردم نیکاراگوئه به دلیل ابراز چنین عقاید سیاسی اکنون به حبس ابد محکوم خواهند شد.
در ونزوئلا، رژیم نامشروع مادورو همچنان روزنامه نگاران مخالف رژیم را بازداشت می کند.
ماریا کانسپسیون مولینو، عضو شورای ملی ونزوئلا می گوید بیش از ۷۰۰ مورد مستند از حمله به روزنامه نگاران و نشریات آنها طی سال گذشته وجود دارد.کارلوس کورئا، رئیس سازمان غیردولتی اسپاسیو پابلیکو به رسانه ها گفت: “هیچ مجازاتی برای خشونت علیه روزنامه نگاران در ونزوئلا وجود ندارد. اگر یک افسر پلیس در خیابان یک روزنامه نگار را مورد ضرب و شتم قرار دهد، هیچ مقامی او را زیر سوال نخواهد برد یا محکوم نخواهد کرد. این ارعاب دائمی است.”
