دولت های محلی ایالات متحده برای به آزمایش گذاشتن سیاست های زیست محیطی نوآورانه در موقعیت مناسبی قرار دارند.
دلیل اول، این است که آنها در مقایسه با دولت های بزرگتر ایالتی یا فدرال دیوان سالاری کمتری دارند. دلیل دیگر این است که آنها به مردم و کسب و کارهایی که در این شهرها زندگی و فعالیت می کنند، نزدیکتر هستند. دلیل آخر نیز این است که دولت های محلی می توانند به سرعت مقررات مصرف انرژی را به عنوان بخشی از کُدهای ساختمانی، عملیات ترابری، یا روش های دفع زباله که همگی از عوامل موثر بر انتشار گازهای گلخانه ای هستند، تحت تأثیر قرار دهند.
بنا بر این دلایل، شهرهای آمریکا به آزمایشگاه هایی برای سیاست های نوآورانه و منحصر به فرد جهت کاهش اثرات تغییرات آب و هوا، معکوس کردن روند تخریب محیط زیست، و حمایت از انرژی های جایگزین تبدیل شده اند. به خاطر ماهیت نظام فدرال ایالات متحده، سیاست های نوآورانه شهرها اغلب در سطح ایالتی یا حتی ملی نیز به اجرا درمی آیند و موجب می شوند که شهرها در مرکز جنبش زیست محیطی قرار گیرند.
فضاهای سبز در بلندی ها
در سال ٢٠٠۱، شیکاگو در این اقدام گام پیش گذاشت و بر فراز ساختمان ۱۱ طبقه ای تالار شهر خود (مقر دولت این ایالت) یک باغ پشت بامی ساخت. پیش از آن دمای این پشت بام در روزهای گرم بسیار بالا می رفت، اما اکنون که گیاهان این باغ گرما را منعکس کرده و سایه ایجاد می کنند، دمای هوای این پشت بام به نصف مقدار قبلی کاهش یافته است. در نتیجه قبض برق سالانه این ساختمان حدود ۱٠ هزار دلار کاهش یافته است.
امروز شیکاگو در پشت بام ساختمان های چندین طبقه خود دارای ۴۱۸ هزار متر مربع فضای سبز است. باغ های پشت بامی به استفاده مجدد از آب باران پرداخته و بخشی از آلاینده های موجود در هوا را جذب می کنند. ساختمان های چندین طبقه شیکاگو با بیش از ۱٢٠ساختمان سازگار با محیط زیست که بسیاری از آنها بام هایی با فضای سبز دارند، چشم انداز شیکاگو را به عنوان یک پیشگام در کشور در زمینه ساختمان های سبز تبدیل کرده اند.
