تد دلانی به عنوان سرایدار وارد دانشگاه واشنگتن و لی شد. وقتی او این دانشگاه را ترک کرد، رئیس بخش تاریخ آن بود. داستان زندگی دلانی خارق العاده است، اما مسیری که پیمود همان مسیر میلیون ها سیاهپوست آمریکایی است: غلبه بر قضاوت های تبعیض آمیز، بهره جستن از امکانات و فرصت های جدید و مشارکت در جامعه و کشور.
دلانی در لکسینگتون، ویرجینیا – مقر دانشگاه واشنگتن و لی- متولد و بزرگ شد. او برای تحصیل در کالج مورهاوس در آتلانتا – یک کالج یا دانشگاه تاریخی سیاهپوستان (HBCU) بورسیه تحصیلی دریافت کرده بود. اما در ۱۹۶۱، مادرش با توجه به واکنش شدید علیه جنبش حقوق مدنی، به خاطر حفظ ایمنی فرزندش، به او اجازه این کار را نداد.
در آن زمان، آمریکایی های آفریقایی تبار در میان فارغ التحصیلان دانشگاه حضور کمرنگی داشتند – فقط ٪۳ آنها مدرک لیسانس داشتند، در حالیکه این میزان میان سفیدپوستان ۹٪ بود. قوانین تبعیض آمیز دوره جیم کرو که دانشجویان سیاهپوست را از ورود و تحصیل در نهادهایی که به طور سنتی سفیدپوست بودند، محروم می کردند، یکی از دلایل این امر بود.
به همین دلیل دلانی نخست به عنوان یک سرایدار وارد دانشگاه واشنگتن و لی شد. این دانشگاه تا سال ۱۹۶۴ دانشجویان سیاهپوست را نمی پذیرفت.
در آن سال، قانون حقوق مدنی که تازه به تصویب رسیده بود تبعیض مبتنی بر نژاد، رنگ پوست، جنسیت، مذهب و ملیت را منع کرد. به همین ترتیب، چنین تبعیض ها را در مؤسسات آموزشی که از سوی دولت فدرال کمک مالی دریافت می کردند نیز منع کرد.
در حالیکه دانشگاه واشنگتن و لی از لحاظ نژادی به تدریج ادغام می شد، دلانی کلاس های شبانه برداشت و در طول روز به عنوان یک تکنسین آزمایشگاه شروع به کار کرد.
دلانی پس از پانزده سال کار نیمه وقت و چهار سال کلاس تمام وقت، سرانجام در سال ۱۹۸۵ در سن ۴۱ سالگی مدرک لیسانس خود را دریافت کرد. او سپس برای ادامه تحصیل در رشته تاریخ به کالج ویلیام و مری رفت و در ۱۹۹۵ مدرک دکترای خود را کسب نمود. او یکی از ۱۲۸۷ سیاهپوست در ایالات متحده بود که در آن با کسب مدرک دکترا فارغ التحصیل شدند.
دلانی برای تدریس به دانشگاه واشنگتن و لی بازگشت و نهایتاً به طور دائمی به عنوان استاد تاریخ در آنجا اشتغال یافت. او نخستین برنامه تحصیلی آمریکایی های آفریقایی تبار را در این دانشگاه بنیان نهاد؛ و از ۲۰۱۳ تا ۲۰۱۷ ریاست بخش تاریخ این دانشگاه را بر عهده داشت.
میراث نژادپرستی در نظام آموزشی
بنا به تازه ترین داده ها، درصد دانشجویان سیاهپوست در مقطع کارشناسی در کالج ها و دانشگاه های ایالات متحده (۱۴٪) کمی بیشتر از درصد جمعیت سیاهپوستان (۴͵۱۳٪) ایالات متحده است.
اما دهه ها تفکیک نژادی و سیاست های تبعیض آمیز به این معنی است که فقط ۲۶٪ از سیاهپوستان آمریکایی در ۲۰۱۹ مدرک لیسانس یا بالاتر داشتند، در مقایسه با ۴۰٪ میان سفیدپوستان آمریکایی. استخدام اعضای هیئت علمی سیاهپوست دردانشگاه نیز با پیشرفت همگام نبوده است.
بنا به تازه ترین داده ها، ۶٪ از کل اساتید در ایالات متحده سیاهپوست هستند و ۹۶٪ از همه استادان سیاهپوست در کالج ها ودانشگاه های تاریحی سیاهپوستان تدریس می کنند.
با اینحال، بنا به گزارش نگاهی به تحصیلات عالی، مؤسسات آموزشی غیر سیاهپوست به دنبال رفع این نابرابری هستند:
- دانشگاه سیراکیوز در روند استخدام هیئت علمی خود تنوع را در نظر خواهد گرفت.
- دانشکده طراحی رود آیلند، به عنوان بخشی از ابتکار نژاد در هنر و طراحی، ده استاد جدید را به طور دائمی یا به زودی به طور دائمی استخدام می کند.
- دانشگاه استنفورد ده دانش پژوه جدید را برای بررسی و مطالعه نژاد در جامعه آمریکا استخدام خواهد کرد.
- بخش انگلیسی دانشگاه شیکاگو به پذیرش دانشجویان مقطع کارشناسی ارشد به دانش پژوهان مطالعات سیاهپوستان اولویت خواهد داد.
دانش پژوهان سیاهپوست خواستار تغییرات فراتر از روش های استخدام هستند.
در پی خشونت های برتری طلبان سفیدپوست در شارلوتسویل، ویرجینیا در ۲۰۱۷، تد دلانی یکی از سه عضو هیئت علمی کمیسیونی بود که اجرای اقداماتی را برای پرداختن به گذشته مشکل ساز به دانشگاه واشنگتن و لی توصیه کرد – این دانشگاه در بخش به افتخار ژنرال نیروهای مؤتلفه جنوب و برده دار رابرت لی نام گذاری شده است.
گزارش این کمیسیون که در ۲۰۱۸ منتشر شد، توصیه هایی را برای افزایش نمایندگی آمریکایی های سیاهپوست در هیئت علمی دانشگاه و ایجاد برنامه های مطالعات متقابل و برنامه های تبادلی با دانشکده ها با مؤسسات آموزشی دانشجویان اقلیت در برداشت.
دلانی در ژوئن ۲۰۲۰ به عنوان استاد ممتاز تاریخ، شش ماه پیش از مرگ بازنشسته شد. پس از بازنشستگی یک بورسیه فوق دکترا، مجموعه ای از مطالعات آفریقایی، و یک بورسیه علوم انسانی و مطالعات میان رشته ای به نام او تاسیس گشتند.
مالی میشل مور، همکار دلانی و رئیس فعلی بخش تاریخ دانشگاه واشنگتن و لی به نیویورک تایمز گفت: “او همیشه مایل بود به نقاط ضعف دانشگاه اشاره کند تا این نهاد بتواند به وعده خود تحقق بخشد.”
این همان کاری است که آمریکایی هایی که برای برابری نژادی مبارزه می کنند همچنان ادامه می دهند: وقتی نهادها – آموزشی، دولتی، اجتماعی- به وعده خود عمل نمی کنند، از آنها انتقاد کنید و بخواهید وظیفه خود را انجام دهند.
