شعر خوانی توسط یک شاعر برجسته در واشنگتن معمولاً چند صد شنونده را به خود جلب می کند. آماندا گورمن، شاعر ۲۲ ساله که تازه از دانشگاه فارغ التحصیل شده است، با شرکت در مراسم تحلیف پرستاره ریاست جمهوری در ۲۰ ژانویه شعر خود را به گوش ده ها میلیون بیننده تلویزیونی رساند.
گورمن، جوانترین شاعر در تاریخ که در مراسم تحلیف یک رئیس جمهوری شرکت داشته، شعر خود با عنوان “صعود تپه” را به افتخار مسن ترین رئیس جمهوری آمریکا هنگام ادای سوگند، جوزف ر. بایدن قرائت کرد.
گورمن فقط ششمین شاعری بود که به مراسم تحلیف ریاست جمهوری دعوت شده بود. (دیگر شاعران عبارتند از ریچارد بلانکو، الیزابت الکساندر، میلر ویلیامز، مایا آنجلو و رابرت فراست.) او شعر خود را با حرکات نمایشی و ریتم قوی خواند، و در وواقع شعر خود را اجرا کرد.
گورمن که توسط بانوی اول دکتر جیل بایدن پیشنهاد شده بود، احتمالاً یک گزینه غیر معمول به نظر می رسید. فراست در ۸۶ سالگی به عنوان چهره ای شناخته شده و محبوب در ادبیات آمریکا در مراسم تحلیف شعر خواند. اما جو بایدن که در سن ۲۹ سالگی به عنوان سناتور ایالات متحده انتخاب شد و این گزینه بیانگر اعتقاد او به نقش نسل های جوان و انگیزه های آنها برای آمریکا است.
شعر گورمن مکمل فراخوان بایدن برای بازگشت به اصول و مبانی دموکراتیک و وحدت بیشتر میان آمریکایی ها است.
بایدن گفت: ” باشد که این داستان راهنمای ما باشد، به ما الهام بخشد، و داستانی باشد که به نسل های آینده خواهد گفت که ما به فراخوان تاریخ پاسخ دادیم و به تعهد خود عمل کردیم. که دموکراسی و امید، حقیقت و عدالت به پاس ما از بین نرفتند، بلکه رونق گرفتند.”
و دقایقی بعد، گورمن چنین گفت: “ما سخت می کوشیم تا به اتحاد خود هدفمندانه شکل دهیم. تا کشوری بسازیم که به همه فرهنگ ها، رنگ ها، شخصیت ها، و شرایط انسانی متعهد باشد.”
انجمن شعرای مراسم تحلیف
در سال ۱۹۶۱، فراست شعر خود را در مراسم تحلیف جان اف کندی با سختی فراوان قرائت کرد. او شعر جدیدی سروده بود اما آن را حفظ نکرده بود. برف واشنگتن را پوشانده بود، و نور خورشید که روی برف منعکس می شد مستقیم به چشمان او می تابید و باد به شدت کاغذی را که در دست داشت تکان می داد. او تغییر نظر کرد و به جای روخوانی شعر جدید، شعر “هدیه کامل” را که قبلاً سروده بود و از حفظ بود (و به گفته یکی از منتقدان شعر بهتری بود) خواند.
ویلیامز سال ها قبل از اینکه خودش در مراسم تحلیف بیل کلینتون شعر بخواند، فراست را ملاقات کرده بود. ویلیامز گفت که فراست به او توصیه کرده بود که “اگر روزی از شما خواسته شد برای مراسم تحلیف شعر بنویسید و بخوانید، آن را با چسب روی میز خطابه بچسبانید.”
اما گورمن، اولین برنده ملی شاعر جوان کتابخانه کنگره، فقط با دمای سرد معمولی ماه ژانویه روبرو بود و طوری شعر خود را قرائت کرد که گویی با دقت تمرین کرده بود.
او از مایا آنجلو که همچنین در مراسم تحلیف کلینتون شعر خواند، الهام گرفت. با انگشتر پرنده ای در قفس – اشاره ای به مجموعه خودزندگینامه آنجلو تحت عنوان، می دانم چرا پرنده در قفس می خواند – گورمن با ریتمی سریع و مکث های دقیق، شعر خود را به طور دراماتیک اجرا کرد. سبک قرائتش به او کمک کرد تا با مخاطبان و همچنین با آنجلو ارتباط برقرار کند. شاعر ایتلبرت میلر درباره آنجلو گفته بود: “او می تواند دفترچه تلفن را بخواند و توجه مردم را جلب کند.”
شعر گورمن پایان مناسبی برای سخنرانی بایدن بود. رئیس جمهوری جدید گفت که او آینده ای را تصور می کند که مردم در مورد سال های ریاست جمهوری او بگویند که “… آمریکا آزادی را در داخل کشور تضمین نمود و باری دیگر به چراغ امید برای جهانیان تبدیل شد.”
گورمن در شعر خود گفت: “برای اولویت دادن به آینده خود، ابتدا باید اختلافاتمان را کنار بگذاریم.”