این مقاله بخشی از مجموعه مقالاتی است که هزینه های تجاوز ولادیمیر پوتین در اوکراین را برجسته می کنند. این مصاحبه قبل از حمله نیروهای نظامی روسیه به اوکراین در ۲۴ فوریه انجام گرفت.
در هفت سال گذشته، ناتالیا به هموطنان اوکراینی خود که پس از تهاجم روسیه در ۲۰۱۴ مجبور به ترک خانه های خود شدند، کمک کرده است.
ناتالیا و همسرش که مانند بسیاری دیگر نتوانستند به خانه های خود در اوکراین بازگردند، تصمیم گرفتند جامعه ای برای آوارگان داخلی ایجاد کنند.
او گفت: “از همان آغاز، هدف ما کمک برای دستیابی به صلح بود.”
تا سال ۲۰۱۴ ، ناتالیا در دونتسک واقع در منطقه دنباس در شرق اوکراین زندگی و کار می کرد. در ۲۰۱۴ روسیه به این منطقه حمله کرد و کنترل بخشی از آن را در دست گرفت.
پس از این تهاجم، ناتالیا برای کسب مهارت های جدید مورد نیاز برای مدیریت سازمانی که به برابری جنسیتی و جلوگیری از خشونت خانگی اختصاص دارد، در دانشگاه ثبت نام کرد.
او پس از تأسیس یک سازمان غیردولتی، به گشایش یک پناهگاه برای بازماندگان خشونت خانگی کمک کرد.
قبل از تهاجم سال ۲۰۱۴ ، ناتالیا و همسرش خانه ای راحت با یک باغچه در دونتسک داشتند.
اما وقتی او و همسرش پس از حمله روسیه برای کوتاه مدت به غرب کشور سفر کردند، به آنها گفته شد که دیگر نمی توانند به شهر خود بازگردند.
در هشت سال گذشته، ناتالیا نتوانسته از والدینش که در اوکراین اشغالی زندگی می کنند، دیدن کند. او نمی تواند به مزار بستگانش سر بزند. والدین او هنوز نوه جدید خود را ندیده اند.
او گفت: “تا زمانی که جنگ را به چشم خود نبینید، درک آن بسیار دشوار است. من جنگ را ندیده بودم، اما می دانستم چیز بدی است. اما تا زمانی که آن را نبینید، هرگز نمی دانید.”
سایر اوکراینی ها مانند او که از آینده بلندمدت خود اطلاعی ندارند، فقط می توانند برای فردایشان برنامه ریزی کنند.
ناتالیا گفت: “ما این جنگ را نمی‌خواستیم. ما فقط خواستار استقلالی بودیم که اوکراین سال‌ها و قرن‌ها برای دستیابی به آن در تلاش بوده است.”
