افراد دچار معلول حلال مشکلات هستند. کریستین فلشنر، حقوق دانی که در وزارت امور خارجه کار می کند گفت: “ما خارج از چارچوب مرسوم فکر می کنیم.”
فلشنر هنگامی که در ٢۰۰۸ وارد دانشکده حقوق شد در حال از دست دادن بینایی خود بود. او خودش را با وضعیت وفق داد. چالش تکمیل تحصیلاتش موجب بروز مهارت ها و استعدادهایی شدند که به موفقیت او از نظر حرفه ای، اجتماعی و شخصی کمک کردند.
وقتی از وی سؤال شد که آیا مشتریان به معلول بودن او به عنوان یک مشکل نگاه می کنند یا نه، فلشنر پاسخ داد که خودش در جستجوی وکیلی خواهد بود که:
- شخصا بی عدالتی را تجربه کرده و خود شاهد قدرت قانون در تصحیح اشتباهات بوده باشد.
- به طور روزانه بکوشد تا اطمینان حاصل کند که صدایش شنیده می شود.
- از چالش ها رویگردان نباشد.
- بتواند راهبردی ارائه دهد و برای حل مشکلات با سرعت فکر کند.
او گفت: “این ها چیزهایی هستند که یک شخص دچار معلولیت بهتر از بقیه مردم درک می کند … من کسی را می خواهم که دچار معلولیت باشد.”
کریستین فلشنر و دیگر اشخاص دچار معلولیت مهارت های مورد نیاز در محیط کار را در خود پرورش می دهند. تصور کنید که شما نابینا هستید و تنها کسی هستید که روی سکوی قطار منتظر هستید، در حالیکه سه قطار به طور همزمان توقف می کنند و شما نمی توانید اعلان ها را بشنوید. تصور کنید که می خواهید از روی یک صورت غذای رستوران سفارش دهید و یا دستشویی را در یک مکان جدید پیدا کنید. حل کردن مشکلات به صورت طبیعت ثانوی شما در می آید و این مهارتی است که بیشتر کارفرمایان برای آن ارزش قائل هستند.
او گفت: “من فکر می کنم که ما به سوی درک [این واقعیت] که معلولیت یک عامل مثبت یاری دهنده به گوناگونی است در حرکت هستیم، ولی هنوز کاملا به آن مقطع نرسیده ایم. کارفرمایان هنوز فکر می کنند: “من چقدر باید هزینه کنم تا وسیله راحتی این شخص را فراهم آورم؟” اما “به راستی دیده ایم که فراهم آوردن امکانات لازم حداقل هزینه را می برند، و آنچه که یک فرد دچار ناتوانی با خود به ارمغان می آورد بسیار زیاد است.”
زوئه، سگ راهنمای فلشنر، به او در حرکت و رفت و آمد کمک می کند. فلشنر دارای یک زندگی اجتماعی بسیار فعال است، به خاطر کارش به مکان های جدید سفر می کند و حتی در ماراتن بوستون شرکت کرده است. او می گوید “زندگی من همه چیز هست به جز ناتوان بودن.”
