وزارت خارجه چهار دیپلمات آمریکایی را به خاطر خدماتشان در پی زلزله سال ۲۰۱۰ در هائیتی به عنوان قهرمان به رسمیت شناخت.
در ۱۲ ژانویه ۲۰۱۰ زلزله ای با قدرت ۷ ریشتر که کانون آن در فاصله ۲۵ کیلومتری پورتو پرنس واقع شده بود، منطقه را لرزاند. این زلزله و پس لرزه های آن تلفات زیاد و ویرانی گسترده ای در سراسر کشور به جا گذاشت. به دنبال این فاجعه خدمات اساسی مختل شدند و یک بحران انسانی شدید ایجاد گشت.
وزارت امور خارجه ۹۵ افسر کنسولی را به هائیتی اعزام کرد تا از تیم سفارت آمریکا که در محل حضور داشت برای امدادرسانی به مردم و تخلیه زلزله زدگان پشتیبانی کنند. آنها با همکاری ارتش آمریکا:
- به عنوان کمک بشردوستانه برای ۷۵۰ یتیم هائیتی ویزای موقت و مهاجرت صادر کردند.
- ۱۶٬۲۰۰ شهروند آمریکایی – ۱۳٬۰۰۰ نفر در ۱۷ روز اول پس از وقوع زلزله – را با ۲۴۰ پرواز تخلیه کردند.
- یک مرکز ارتباطات بحرانی را که به ۳۹۰ هزار تماس تلفنی پاسخ داد، مدیریت کردند.
- به ۲۲٬۶۲۵ درخواست کمک کنسولی، از جمله ۷۳۰ پرونده پزشکی رسیدگی کردند.
- به ۳۲۵ كودک بدون سرپرست برای بازگشت به ایالات متحده کمک کردند.
ابتکار قهرمانان دیپلماسی، از کارمندان سابق و کنونی که در پیشبرد سیاست خارجی ایالات متحده شجاعت فکری، اخلاقی و جسمی از خود نشان داده اند تجلیل می کند. در ۷ می، راجر ریگو، جنیفر ساویج، دامینیک راندازو، و شانون فارل به دلیل خدمت شان در هائیتی مورد تقدیر قرار گرفتند.
یازده کارمند دولت آمریکا در اثر این زمین لرزه جان خود را از دست دادند و ده ها نفر دیگر زخمی شدند. راندازو برای بررسی باند پرواز و ارزیابی وضعیت آن به فرودگاه رفت.
هنگام بازگشت به سفارت، او با یکی از همکاران محلی در سفارت و فرزندش روبرو شد. این مرد پس از فرو ریختن خانه اش سعی کرده بود که همسر و دو فرزند دیگرش را از زیر آوار بیرون بکشد، اما فقط او و یکی از فرزندانش زنده مانده بودند. راندازو آنها را برای مراقبت های پزشکی همراه خود به سفارت برد.
ریگو، یک دیپلمات آمریکایی هائیتی تبار که قبلاً در سفارت آمریکا در هائیتی خدمت کرده بود، هنگام وقوع زلزله در هائیتی در کنسولگری آمریکا در مکزیک به سر می برد. او داوطلب شد تا صبح روز بعد به پورتو پرنس پرواز کند و به سازماندهی تخلیه شهروندان آمریکایی کمک کند. “من شخصاً خوشحالم که توانستم هنگام نیاز دوستان و کارمندان محلی سفارت و وزارت خارجه در هائیتی، تجربه و مهارت های زبانی ام را به کار ببندم.”
ساویج به یاد آورد که چگونه میان هرج و مرج و در شهری که ساختمان ها فروریخته بودند، سفارت ایالات متحده که هنوز برق و آب داشت، پایدار و مانند چراغ امید روشن مانده بود. روزانه هزاران نفر نه تنها برای خدمات کنسولی، بلکه برای دریافت مراقبت های پزشکی، کمک های مالی و پناهندگی بیرون سفارت صف می کشیدند. ساویج گفت: “وضعیت بسیار ناراحت کننده و دلخراش بود.”
افسران کنسولی ۱۶ تا ۲۰ ساعت شیفت کاری می کردند، در سفارت آمریکا روی زمین می خوابیدند، اغلب فقط یک وعده غذا در روز می خوردند، و هزار نفر از آنها فقط دو دستشویی و حمام را به طور مشترک استفاده و تمیز می کردند.
این تجربه زندگی همه افراد درگیر را تغییر داد. فارل، یکی از کارمندان اعزامی به هائیتی برای مدیریت بحران گفت: “بیش از ده سال از اعزام تیم های کنسولی به هائیتی می گذرد، اما تجربه این دو هفته در میدان همچنان در زندگی من دگرگون کننده بوده است. دیدن بسیج باور نکردنی منابع و پرسنل در واکنش به چنین رویداد هولناک چیزی است که من همیشه به یاد خواهم داشت.”
راندازو گفت: “کاری که ما در هائیتی انجام دادیم مهمترین کاری است که من به عنوان یک دیپلمات آمریکایی انجام داده ام.”
