بیس بال نقش مهمی در کودکی توماس خیمنز در سانتافه، پایتخت نیومکزیکو داشت.
خیمنز که اکنون ۳۳ ساله است و در بخش بهداشت و درمان اشتغال دارد، از کلاس سوم تا هفتم نخست برای تیم بیس بال تیمبروولفز سانتا فه و سپس تیم ناوا تاندربردز در پست شورت اِستاپ و میانه بازی می کرد. این تیم ها از بچه های محله های طبقه کارگر متشکل شده بودند و توسط داوطلبان مربیگری می شدند، اما همه آنها شوق و علاقه زیادی به این بازی داشتند. طرفداران، که در واقع پدر و مادران، دوستان و بستگان آنها بودند، وفاداری خاصی از خود نشان می دادند. آنها حتی گاهی برای تماشا و تشویق بازیکنان، هنگام تمرین به زمین بازی می رفتند.
خیمنز که خانواده اش از تبار مکزیکی است، می گوید: “ما واقعاً با علاقه بازی می کردیم. و به نظر من بسیار طبیعی است.”
تجربه خیمنز یک تجربه عادی است. ¡بیس بال! در محله ها و لیگ های برتر، یک نمایشگاه ویژه در موزه ملی تاریخ آمریکا در مؤسسه اسمیتسونین نشان می دهد که چگونه استعداد و شور و شوق جامعه لاتین تبار برای سرگرمی ملی آمریکا، تأثیرات ماندگاری بر جامعه و فرهنگ کشور به جا گذاشته است. این نمایشگاه شمار زیادی اشیاء، ترانه های ضبط شده در استادیوم ها، و داستان های پیشگامانی که این بازی را برای همیشه تغییر دادند، در بر می گیرد.
مارگارت سالازار-پورزیو، سرپرست مؤسسه اسمیتسونین که در اکتبر ۲۰۱۵ کار خود را برای راه اندازی این نمایشگاه آغاز کرد می گوید: “شما واقعاً نمی توانید بدون اشاره به لاتین تبارها در مورد بیس بال فکر یا صحبت کنید. آنها نفوذ و تأثیر چشمگیری بر این بازی دارند.”
به گفته او، حدود ۳۰ درصد از بازیکنان لیگ برتر بیس بال از خانواده هایی هستند که روابط عمیقی با مکزیک، آمریکای مرکزی، آمریکای جنوبی یا کارائیب اسپانیایی زبان دارند. برای مسئولین موزه مهم بود که داستان ستارگان هیسپانیک مانند روبرتو کلمنته، بازیکن درخشانی که از زمین های بیس بال پورتوریکو، یکی از قلمروهای ایالات متحده برخاست و به یکی از بزرگترین بازیکنان تبدیل گشت را به نمایش بگذارند. او که به شهرت رسیده بود، چند ماه پس از زدن سه هزارمین ضربه در مسابقات، در یک سانحه هوایی جان باخت. آن هواپیمای خصوصی در راه تحویل کالاهای امدادی بود که کلمنته شخصاً برای قربانیان یک زلزله مهیب در نیکاراگوئه جمع آوری کرده بود.
اما داستان زندگی سایر بازیکنان کمتر مشهور به همان اندازه حائز اهمیت بود؛ افرادی مانند مارج ویلا که یکی از تنها ۱۱ زن لاتین تبار بود که به عضویت لیگ بیس بال حرفه ای دختران آمریکایی– اولین و تنها لیگ بیس بال زنان درآمد. این لیگ در طول جنگ جهانی دوم، در حالیکه مردها در ارتش خدمت می کردند تشکیل داده شد.
نمایشگاه اسمیتسونین به عمق داستان رها د کانزاس سیتی، کانزاس، در سال های پس از جنگ می پردازد؛ هنگامی که مردهای لاتین تبار -که برای کشورشان جنگیده بودند- اجازه بازی در لیگ های سفیدپوست نداشتند. سالازار می گوید که آنها در عوض لیگ خود را تشکیل دادند و امروز آن لیگ همچنان برقرار است.
عشق و علاقه مردها و زنان لاتین به بیس بال در قلب میلیون ها بازیکن غیرحرفه ای آمریکایی لاتین تبار نیز وجود دارد. سالازار که مدتها از طرفداران تیم لس آنجلس داجرز بوده است، می گوید: “بسیاری از ما از کودکی در محله هایمان در زمین های بیس بال بزرگ شده ایم.”
قبل شروع بازی، مردم با دوستان خود قرار می گذارند و در فضای باز پیک نیک بر پا می کنند. طرفداران همانطور که در کوبا و پورتوریکو رسم است، صدای زنگ و طبل های درمی اورند. سالازار با خنده می پرسد: “اولین چیزی که در یک مسابقه برای خوردن می خرید چیست؟ چیپس ذرت با سس پنیر!”
خود بازی در زمین نیز در حال تغییر است، چرا که لاتین تبارها مانند فرانسیسکو لیندور و خاویر بائز به طور فزاینده به عنوان ستارگان بزرگ شناخته می شوند و چشم اندازهای جدیدی را برای این ورزش به ارمغان می آورند.
داریان مارتینیوک، یکی از طرفداران شیکاگو کابز که آمریکایی ها را برای تماشای بازی های بیس بال محلی در سفرهای خود به آمریکای لاتین می برد، می گوید: “اگر به این بازی در طول سال ها نگاه کنید، شاهد یک رویکرد جدی خواهد بود.” بازیکنان نسل های گذشته هنگام بازی احساسات زیادی از خود نشان نمی دادند. این امر با ایجاد تنوع در این ورزش در حال تغییر است.” امروزه، بازیکنان خوشحالی خود را روی زمین نشان می دهند. آنها بالا و پایین می پرند، به یکدیگر اشاره می کنند، و بازی را بسیار با احساس می کنند. آنها برای پیروزی زحمت می کشند، پس چرا خوشحالی شان را از بردن نشان ندهند؟”
خیمنز سال هاست که خودش بیس بال بازی نکرده است، اما کماکان طرفدار سفت و سخت تیم یانکینز باقی مانده است. او می گوید: “زمانی بود که هیچ چیز نمی توانست مانع بازی کردنم شود. خاطرات بسیار خوبی از آن دوران دارم.”
تیم نویل، یک نویسنده مستقل این مقاله را نوشته است.
