لس آنجلس از جمله شهرهایی است که آلوده ترین هوا را دارند، ولی این شهر اکنون در مقایسه با چند دهه پیش، هنگامی که اتومبیل ها، پالایشگاه ها و زباله سوزهای حیاط پشت خانه ها بدون هیچ نظارتی گازهای گلخانه ای و مخلوطی از ذرات معلق را در هوا پخش می کردند، راحت تر نفس می کشد. فناوری و کنترل سختگیرانه انتشارات ناشی از اتومبیل ها و فعالیت های صنعتی موجب این تغییر شدند.
شهرهای خواهر لس آنجلس، مکزیکو سیتی و مومبای در هند با چالش های مشابهی دست به گریبانند. وضع جغرافیایی لس آنجلس و مکزیکو سیتی به گونه ای است که انتشارات را در خود محبوس می کند، و هر سه شهر دارای ده ها میلیون جمعیت در بخش های “کلان” شهر خود هستند. خودروها برای حمل و نقل خصوصی، عمومی و بازرگانی مورد استفاده قرار می گیرند و آلودگی ناشی از هواپیماها، قطارها و کشتی ها – در شهرهای بندری – به این مجموعه افزوده می شوند.
مکان هایی که دارای مشکلات مشابه از نظر کیفیت هوا هستند همکاران طبیعی برای یافتن راه حل ها به شمار می روند. بررسی که در ٢۰۱۴ توسط برنامه کاهش آلودگی هوا در هند- کالیفرنیا، یک طرح مشترک وابسته به مؤسسه انرژی و منابع هند (TERI) و دانشگاه کالیفرنیا در سن دیگو و شورای منابع هوای کالیفرنیا به انجام رسید، به این نکته پی برد که فناوری ها و سوخت هایی را که به طور چشمگیری موجب بهبود کیفیت هوای لس آنجلس شده اند می توان در هند نیز به کار بست و بی درنگ موجبات بهبود سلامت و همچنین بهبود تدارک غذا و آب را فراهم آورد.
گزارش تهیه شده در این زمینه حاکی است که “لس آنجلس نشان داده است آلاینده ها را می توان به طرز چشمگیری بدون کُند کردن رشد، کاهش داد.”
مقررات و نوآوری
آلودگی هوا بعد از جنگ جهانی دوم در لس آنجلس به یک مشکل تبدیل شد. یافتن چاره های مؤثر زمان گیر بودند و هماهنگی میان دولت، صاحبان کسب و کار و ساکنان را ایجاب می کردند. قوانین فدرال مانند قانون هوای پاکیزه، ضوابط ملی برای انتشارات ناشی از خودروها، به اضافه مقررات سختگیرانه خود کالیفرنیا در سال های دهه ۱٩٧۰ آغاز اقدامات علیه آلودگی بودند.
ولی دود همچنان در هوای شهر معلق بود. پیشرفت واقعی هنگامی به وقوع پیوست که دستگاه های تسهیل کننده برای تبدیل انتشارات خودروها [به گازهای کمتر سمی] به کار گرفته شدند.
یک بررسی تازه توسط دانشگاه جنوب کالیفرنیا (USC) نشان می دهد که ساکنان لس آنجلس در مقایسه با بیست سال پیش به سبب کاهش چشمگیر اکسید نیتروژن و ذرات ریز از سلامتی بهتری برخوردارند. تهیه کنندگان این بررسی می گویند که یافته های آنها وجود ارتباط میان “کوشش های دامنه دار برای بهبود کیفیت هوا” و “مزایای جدی و قابل سنجش از نظر سلامت عمومی” را تأیید می کنند.
هدف های بلند پروازانه
لس آنجلس نیز مانند دیگر شهرهای سراسر جهان باید برای حفظ هوای سالم کوشش های خود را دو برابر کند. به موازات رشد جمعیت، تعداد خودروها و دیگر منابع آلودگی نیز افزایش پیدا می کنند.
پرداختن به آلودگی هوا و مقابله با تغییرات آب و هوا از طریق قانونگذاری، نوآوری و محافظت از طبیعت برای اریک گارستی، شهردار لس آنجلس که در گروه رهبری C40 عضویت دارد و رئیس گروه کاری پرزیدنت اوباما برای آب و هوا است، دارای اولویت است. C40 شبکه ای از شهردارانی را که برای حل مسائل زیست محیطی شهرها تلاش می کنند در بر می گیرد.
راهبردهای طرح شهرهای پایدار لس آنجلس که در ماه آوریل راه اندازی شد، جسورانه اند.
رساندن روزهای سال که در آن آلودگی هوا برای سلامتی مضرند از ۴۰ روز در ٢۰۱۳ به صفر در ٢۰٢۵؛ و کاهش چشمگیر انتشار گازهای آلاینده با استفاده از سوخت های جایگزین و تولید برق پایدار ازجمله هدف های بلندپروازانه در بهبود کیفیت هوا هستند.
حفاظت از پارک ها و جنگل های اطراف، که دی اکسید کربن را جذب و ذخیره می کنند، راهبرد دیگری است. بخشی از رودخانه لس آنجلس و فضاهای سبز مجاور آن پس از شش دهه که طی آن از رودخانه به عنوان سیل بند سیمانی و کنترل کننده رواناب ها استفاده می شد، احیا خواهند شد.
همه این اقدامات به معنای شهروندان سالم تر است، و همان گونه که دبلیو جیمز گودرمن، نویسنده ارشد بررسی دانشگاه جنوب کالیفرنیا به بخش خبری این دانشگاه گفت، “انتظار ما این است که نتایج به دست آمده در این بررسی برای نواحی خارج کالیفرنیای جنوبی هم کارساز باشند، زیرا آلاینده هایی که ما آنها را به شدید ترین نحو با بهبود سلامت در ارتباط یافتیم – دی اکسید نیتروژن و ذرات ریز معلق- در محیط همه شهرها در یک حد بالا وجود دارند.”
