ایستگاه بین المللی فضایی حاصل پیمان فضایی ماورای جو است که در ١٠ اکتبر ١٩٦٧ به مورد اجرا گذاشته شد، هیچ سلاح هسته ای در فضا و هیچ پایگاه نظامی در کره ماه وجود ندارد. و همه کشورها آزادند که به نفع همگان به اکتشاف کیهان بپردازند.
این پیمان در اوج جنگ سرد میان ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی سابق به امضا رسید. هر دو کشور دست یافتن انسان به ماه و فراتر از آن را پیش بینی کرده بودند و می خواستند از یک رقابت ملی و یا نظامی کوته بینانه جلوگیری کنند. این پیمان، فضا را به عنوان یک مرز مشترک برای انسان ها تعریف می کند که اکتشاف آن باید زمینه ای برای همکاری های بین المللی باشد. در حال حاضر، ١٠٣ کشور عضو این پیمان هستند.
علاوه بر غیر نظامی کردن فضا و تضمین حق هر کشور برای شرکت در کاوش های فضایی، این پیمان مقرر می دارد:
• هیچ کشوری نمی تواند در فضا ادعای ارضی داشته باشد.
• ماه و دیگر اجرام آسمانی منحصرا برای مقاصد صلح آمیز مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
• فضانوردان فرستادگان بشریت هستند.
• کشورها مسئول فعالیت های فضایی ملی خود هستند، چه توسط نهادهای دولتی و چه غیر دولتی انجام گرفته باشند.
• کشورها در قبال آسیب های ناشی از اشیاء فضایی خود مسئول هستند.
• کشورها باید از آلوده ساختن فضا و اجرام آسمانی اجتناب کنند.
یک نمونه خوب از دستاوردهای پیمان فضایی ماورای جو، ایستگاه فضایی بین المللی است که تقریبا برای مدت چهارده سال حضور مستمر انسان را در فضا امکان پذیر ساخته و از فضانوردان پانزده کشور مختلف میزبانی کرده است. تلاش های بین المللی برای اکتشاف سیاره مریخ، نمونه دیگری است که می توان به آن اشاره کرد.
