سییرا بوردیک، یکی از فورواردهای تیم بسکتبال زنان تِنِسی، گفت: “در جنون ماه مارس، هر اتفاقی ممکن است بیافتد.”
تیم لِیدی والانتیرز دانشگاه تنسی هنگام ورود به تورنمنت انجمن ملی ورزش دانشگاهی زنان که جنون ماه مارس نیز نامیده می شود، در رده ششم قرار دارد. اما آنها با رقابت شدیدی رو به رو هستند.
طبیعی است که بازیکنانی مانند بوردیک تحت فشار قرار داشته باشند. او گفت: “برای من، حدود ٩٠ درصد مسابقه به روح و روان ارتباط دارد.” او ادامه داد: “من باید مرتب خودم را تشویق و به خودم افکار مثبت تلقین کنم. من اجازه نمی دهم که تردید یا اضطراب در من رخنه کنند.”
در حالیکه مسابقات جنون ماه مارس لیگ مردان از پوشش تلویزیونی گسترده تری برخوردار است، رقابت های زنان بسیار شدید هستند و جایگاه تیم های برتری را که به مسابقه قهرمانی نزدیک می شوند ارتقاء می دهند. حتی پرزیدنت اوباما هم برای تیم های مورد علاقه بانوان خود تبلیغ می کند – از جمله تیم دانشگاه پرینستون که لسلی رابینسون، خواهرزاده او در آن بازی می کند.
همه این هیجان ها در مسابقات جنون ماه مارس لیگ زنان به خاطر قانون مصوبه سال ١٩٧٢ است که این امر را انکان پذیر ساخت. قانون فصل نهم (Title IX) همه دانشگاه هایی که از بودجه دولتی برخوردار هستند را ملزم می سازد که در همه زمینه های ورزشی و علمی به مردان و زنان فرصت های برابر بدهند.
این قانون بر وضعیت زنان در ورزش بسیار تأثیرگذار بوده است. پیش از این که قانون فصل نهم اجرایی شود، ٣٫٧ درصد از دختران دانش آموز دبیرستانی ورزش می کردند. اما شش سال پس از تصویب شدن قانون فصل نهم این میزان به ٢٥ درصد، و امروزه به ٤٠ درصد از دخترها رسیده است.
این موضوع برای نسل بوردیک تفاوت شگرفی را رقم زد. وقتی بوردیک به سنی رسید که می توانست ورزش کند، او گزینه هایی را پیش رو داشت که در دوران مادر او وجود نداشتند. او گفت: “وقتی بچه بودم، ورزش تنها کاری بود که بلد بودم. در تمام طول سال مرتب به ورزش هایی مانند بسکتبال، فوتبال، بیسبال، ژیمناستیک، و شنا می پرداختم. من عاشق رقابت بودم.” او گفت که در دوره دبیرستان تیم بسکتبال او در مقایسه با تیم پسران از احترام بیشتری برخوردار بود، “چون هر سال به مسابقات قهرمانی ایالتی راه پیدا می کردیم.”
به گفتۀ نانسی هاگزهد- ماکار، وکیل حقوق مدنی و یکی از ورزشکاران المپیک سابق که مدافع حضور زنان در عرصه ورزش است، می گوید که اجازه بازی دادن به زنانی مانند بوردیک در تیم های برجسته دانشگاهی مهمترین اثر قانون فصل نهم نیست. او گفت: “تندرستی جسمانی و توانایی فیزیکی به معنای توانایی های بیشتر دانشگاهی، توانایی حرفه ای، و توانایی در ایفای نقش های خانوادگی است.”
افزایش ٢٥ درصدی نرخ نام نویسی زنان در دانشگاه ها (که امروزه تعدادشان از تعداد مردان حاضر در دانشگاه ها بیشتر است) و همچنین افزایش نرخ استخدام در میان زنان ٢٥ تا ٣٤ ساله به قانون فصل نهم نسبت داده می شوند. افزوده بر این، تأثیر مثبت مشارکت زنان در عرصه ورزش در زندگی آنها نیز تأثیر بلندمدتی دارد. بر اساس یافته های یک پژوهش که به تازگی انجام شده است، ٩٦ درصد از مدیران ارشد زن، در دوران تحصیل خود ورزش می کردند.
بوردیک یک دانشجوی سال آخر با نمرات خوب است که می خواهد حرفه خود را در تلویزیون دنبال کند. او گفت: “وقتی من وارد بازار کار شوم، بسکتبال به من کمک خواهد کرد. شاید برخی افراد از من باهوش تر یا مستعدتر باشند، اما هرگز به آنها اجازه نخواهم داد که در کار از من پیشی بگیرند. این طرز تفکری است که در طول سال ها با این ورزش به آن دست یافته ام.”
بوردیک گفت که در حال حاضر بر مسابقات جنون ماه مارس تمرکز دارد .او اظهار داشت: “من بسیار خوشحالم که در بالاترین سطح در مسابقات ورزش مورد علاقه ام شرکت می کنم.”
