در ١٩٥٧، نُه دانش آموز آمریکایی آفریقایی تبار به دبیرستان مرکزی لیتل راک، آرکانزاس، آمدند. دیوان عالی بتازگی رأی به مغایرت داشتن جداسازی نژادی با قانون اساسی داده بود، ولی فرماندار آرکانزاس ادعا می کرد که ثبت نام مینی جین براون ١٥ ساله و هشت همکلاس سیاه پوست او نظم عمومی را بر هم می زند. او به گارد ملی آرکانزاس فرمان داد تا از ورود دانش آموزان به مدرسه جلوگیری کند.
این کشمکش تنها هنگامی پایان یافت که پرزیدنت آیزنهاور، در یک لحظه تعیین کننده از جنبش مدنی، سربازان فدرال را برای همراهی دانش آموزان در مدرسه لیتل راک فرستاد.
اسپیریت تریکی می تواند همه چیز را در رابطه با این موضوع برای شما تعریف کند. او طی ده سال کار در دبیرستان مرکزی لیتل راک که به یک مکان ملی تاریخی تبدیل شده است،همه چیز هایی را که می توان درباره این دوره بحرانی آموخت یاد گرفته است. او یک ارتباط شخصی دیگر با این مسئله دارد: مینی جین براون مادر او است.
تریکی در کودکی نمی دانست که مادرش در بخشی از تاریخ نقشی ایفا کرده است. در حالی که مینی جین براون تریکی در تمام دوران بزرگ سالی خود فعالانه ای به دفاع از عدالت اجتماعی پرداخته و در هدف های زیست محیطی نقش داشته است، دوست نداشت از آنچه که در دبیرستان مرکزی گذشته بود صحبتی به میان آورد.
مینی جین براون تریکی (نفر وسط) در سال ١٩٥٧ در دادگاه ایالات متحده در لیتل راک، آرکانزاس؛ و نیز و در عکس کوچکی میان تصویر، همراه دخترش اسپیریت تریکی دیده می شود. (عکس از آسوشیتدپرس: اسپیریت تریکی)
سال ها بعد، هنگامی که تریکی تحقیق پیرامون آن بخش از زندگی مادرش را آغاز کرد گفت، “مادرم گاهی هیجان زده می شد، و گاهی زیر گریه می زد چون برایش خیلی دردناک بود.”
تریکی در حالی که از زمان اشتغالش به عنوان راهنمای گردشگری صحبت می کرد گفت: “من خودم را به عنوان پلی میان نسل ها قرار می دادم. من ٢٠ ساله بودم و بچه ها در مدرسه فکر می کردند که من در مقایسه با عکس های سیاه وسفید در یک کتاب تاریخ، نسبتا جوان هستم. وقتی عکس مادرم را به آنها نشان می دادم و دیدند که من چقدر به او شبیه هستم، چشم هایشان از تعجب گِرد می شد.”
بنا به گفته تریکی، کار او روی مادرش هم تأثیر گذاشت.”کار کردن من در آنجا باعث شد که او با آنچه که بیش از ٢٥ سال بر آن سرپوش گذاشته بود رو به رو شود. آن اتفاق تأثیر عظیمی بر خانواده من گذاشت.”
امروز تریکی به مادرش برای نوشتن خاطرات خود کمک می کند. او همچنین مشغول نوشتن فیلمنامه ای برای درک تاریخچه کار خود در دبیرستان مرکزی است.” این دگرگون کننده ترین و تحول آفرین ترین تجربه بود. من ده سال از عمرم را صرف بازگشت در زمان کردم.”
مینی جین براون تریکی درحال حاضر با سازمان “سفر به گذشته” همکاری دارد، سازمانی که دانش آموزان از پیشینه های گوناگون را به دیدن مکان های مربوط به جنبش حقوق مدنی در جنوب آمریکا می برد. او اکنون داستان خودش را بعد از این که جرأت کرد به راهروهای دبیرستان مرکزی قدم بگذارد، برای نوجوانان نسل های بعد از خود تعریف می کند.
وقتی از تریکی پرسیدند درعکس های مادر ١٥ ساله اش در کتاب های تاریخ چه می بیند، گفت: “فقط سرزنده ترین شخص را می بیند. یک شخص سرشار از زندگی و شاد. آنچه از آن مطمئن هستم این است که این شخصی است که من او را در این کره خاکی بیش از همه تحسین می کنم.”