از زمان گشایش موزه یادبود هولوکاست در سال ۱۹۹۳، دانش وران این موزه به بازدیدکنندگان درباره نسل کشی یهودیان اروپایی (و قربانیان دیگر) به دست نازی های آلمان که از پیش از جنگ جهانی دوم آغاز شد و تا پایان آن ادامه یافت، آموزش می دهند.
اما این موزه که در واشنگتن مستقر است، یک مأموریت دیگر را نیز بر عهده دارد: کمک به عموم مردم و همچنین به مقامات منتخب، افسران نظامی، رهبران مدنی و مذهبی، آموزگاران، استادان و روزنامه نگاران بسیاری از کشورها در شناسایی و تشخیص علائم هشداردهنده نسل کشی با اشاره به رویدادهای تاریخی که در سرتاسر جهان رخ داده اند. همانطور که در تارنمای این موزه آمده است: “ما به مردم الهام می بخشیم تا با نفرت مقابله کنند و به شکل دادن به آینده ای بهتر از گذشته کمک کنند.”
بازدیدکنندگان از طریق نمایشگاه ها و سمینارها می آموزند که نسل کشی معمولاً در چند مرحله صورت می گیرد: نخست یک گروه نژادی یا قومی در یک جامعه هدف قرار می گیرد و با رفتارهای تبعیض آمیز مواجه می شود، وضعیت سپس با نفرت پراکنی، آزار و اذیت، و محدودیت حرکت آنها وخیم تر می شود و در نهایت به سرکوب خشونت آمیز و نابودی آنها می انجامد.
گریچن اسکیدمور، مدیر برنامه های آموزشی مؤسسه خانوده ویلیام لیواین برای فراگیری در مورد هولوکاست گفت، در حالیکه این موزه به دلیل همه گیری موقتاً بسته شده است، اما درس ها متوقف نشده اند.
برنامه ماهانه این موزه که به طور زنده در فیسبوک پخش می شود و به بررسی جنبه های مختلف نسل کشی می پردازد، به یک برنامه هفتگی با حضور تاریخ شناسان و متصدیان موزه، بازماندگان هولوکاست، آموزگاران و استادان و دیگر مهمانان تبدیل شده است که همزمان با وقوع برنامه با مخطبان تعامل می کنند.
نقش آموزش
به گفته اسکیدمور، آموزش در مبارزه با نسل کشی بسیار مهم است. بسیاری از مطالب این موزه به دانش آموزان اختصاص داده شده است زیرا “نوجوانان مخاطبان اصلی ما هستند. احتمال اینکه جوانان امروز (نسبت به نسل گذشته) از نزدیک یکی از اعضای خانواده را که جنگ جهانی دوم یا هولوکاست را تجربه کرده باشد بشناسند، کمتر است.”
او گفت: “ایدئولوژی نازی، یهودستیزی و نژادپرستی کل یک کشور با قانون اساسی دموکراتیک را فراگرفتند. میلیون ها نفر در آلمان و سرتاسر اروپا در نسل کشی همدست شدند و یا در برابر آن بی تفاوت ماندند.”
آنتونی بلینکن در نخستین هفته خدمت به عنوان وزیر امور خارجه آمریکا گفت که درس های آموخته شده از بازماندگان هولوکاست “اکنون بیش از همیشه حیاتی هستند – شاید هم بیشتر. تصادفی نیست که افرادی که به دنبال ایجاد بی ثباتی و تضعیف دموکراسی هستند اغلب سعی می کنند در باره هولوکاست شک و تردید ایجاد کنند. آنها می خواهند مرز بین حقیقت و دروغ را محو کنند.”
به گفته اِلی ویزل، بنیانگذار این موزه و بازمانده هولوکاست: “این موزه پاسخی نیست، بلکه یک پرسش است.”
بلینکن با تأکید بر اهمیت گزینه های اخلاقی گفت: “من به خاطر خواهم داشت که قساوتی مانند هولوکاست یک روزه اتفاق نیفتاد. اجازه داده شد این اتفاق بیفتد. وظیفه ما است که از چنین بی رحمی ها جلوگیری کنیم.”
