“واماندگان خود، مسکینان خود، و توده های در هم ریخته خود را که آرزوی تنفس در آزادی را دارند من بدهید” شعر اِما لازاروس – که زیر عنوان “غول جدید” بر پایه مجسمه آزادی نقش بسته است.
این واژه ها به میلیون ها آمریکایی جدید که از هر گوشه جهان وارد می شوند خوش آمد گفته اند؛ و امروز نیز همچنان مصداق دارند.
از هنگام تصویب قانون پناهندگان توسط کنگره در سال ۱٩۸۰، ایالات متحده نزدیک به سه میلیون نفر از قربانیان خشونت و آزار را اسکان مجدد داده است. این رقم بیش از مجموع تعداد اسکان یافتگان در دیگر کشورها با هم است.
جوامع ویتنامی و لائو همونگ در کالیفرنیا، عراقی هایی که زندگی جدیدی را در میشیگان آغاز کرده اند، و سومالیایی هایی که برای شکل دادن به سرنوشت جدیدی برای خود به مینه سوتا و مین آمدند، ازجمله کسانی هستند که از این قانون بهره مند شده اند.
شهروندان تازه واردی که جوامعشان توسط آمریکایی های جدید مانند آلبرت اینشتن، فیزیکدان؛ مادلن آلبرایت، وزیر سابق امور خارجه؛ لونگ اونگ، فعال حقوق بشر وهمسایگان و همکلاسان و همکاران کمتر مشهور، غنی شده و افق های پیش روی آنها گسترش یافته اند، نیز ازجمله کسان دیگری هستند که از مزایای این قانون برخوردار شده اند.
نامزدهای اسکان مجدد معمولا از طریق دفتر کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان معرفی می شوند. با متقاضیان مصاحبه می شود و وضع آنها مورد بررسی قرار می گیرد و در صورتی که پذیرفته و از نظر امنیتی بلامانع تشخیص داده شوند به ایالات متحده می آیند و زندگی جدیدی را آغاز می کنند. در سال های اخیر، نزدیک به هفتاد هزار نفر در سال در ایالات متحده اسکان مجدد یافته اند.
سازمان های مسؤل اسکان مجدد به افراد تازه وارد برای یافتن مسکن، خدمات آموزشی و کار کمک می کنند. یک پناهنده بعد از پنج سال می تواند برای شهروندی تقاضا بدهد.
پرزیدنت اوباما مسؤلیت متقابل افراد تازه وارد و همسایگان آمریکایی آنها و فوایدی فراوانی را که از این راه عاید همه می شود خاطرنشان ساخته است. رئیس جمهوری می گوید: “ما با تمرکز بر روی جذب آمریکایی های جدید از نظر مدنی، اقتصادی و زبانی، می توانیم به مهاجران و پناهندگان در ایالات متحده برای این که به طور کامل به اقتصاد ما و جوامع خود یاری برسانند، کمک کنیم.”
