آنها ممکن است از امکانات و پول نقد -مبالغ اهدایی به ستادهای انتخاباتی- نامزدهای دموکرات و جمهوریخواه برخوردار نباشند، ولی هر چهار سال یکبار، نامزدهای مستقل و سایر احزاب در انتخابات ریاست جمهوری شرکت می کنند. اگرچه چندان مورد توجه قرار نمی گیرند، ولی این نامزدها بخش مهمی از نظام سیاسی آمریکا هستند.
جوزف لیبرمن، سناتور سابق به عنوان یک نامزد مستقل هم چالش های پیش رو و هم تأثیر آنها را شخصاً تجربه کرده است.
در سال ٢۰۰۰، لیبرمن یک سناتور دموکرات بود و در کنار اَل گور به عنوان معاون رئیس جمهوری در انتخابات سراسری آن سال نامزد بود. آنها باختند، و برخی از تحلیلگران شکست آنها را به “تقسیم آرا” توسط رالف نادر، نامزد حزب سبز نسبت دادند. آیا لیبرمن هنوز احساس دشمنی نسبت به نادر دارد؟ لیبرمن که اکنون برای یک دفتر وکالت در نیویورک کار می کند می گوید: “بله ولی نه چندان. او حق این را داشت که نامزد شود.”
جالب این است که فقط چند سال پس از شکست در انتخابات به عنوان معاون رئیس جمهوری، لیبرمن در سال ٢۰۰۶ در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات برای کرسی خود در مجلس سنا شکست خورد، به عنوان یک سناتور مستقل مجددا نامزد و در انتخابات سراسری برنده شد. (او تا ٢۰١٣ به عنوان یک سناتور خدمت کرد.)
تأثیرگذاری نامزدهای حزب سوم یا مستقل
رأی دهندگان به ندرت نامزدهای حزب سوم یا مستقل را بر می گزینند، ولی آنها با افزودن ایده های خود به دستور کاری بر انتخابات تأثیر می گذارند.
آلن لیچمن، استاد تاریخ در دانشگاه امریکن در واشنگتن می گوید: “مهمترین نقش نامزدهای حزب سوم ارائه ایده ها و نهادهای نو در سیاست است. آنها نوآوری می کنند.”
لیچمن گفت، برای مثال، حزب ضد فراماسونری در سال های دهه ١۸٣۰ ایده برگزاری کنوانسیون های انتخاباتی را ارائه داد، که اکنون دو حزب اصلی طبق آن عمل می کنند. حزب خاک آزاد در ١۸۴۸ مخالفت خود با برده داری را اعلام کرد. حزب سوسیالیست تامین اجتماعی و حقوق کارگر را ترویج داد، طرح هایی که توسط فرانکلین دلانو روزولت، رئیس جمهوری دموکرات به اجرا گذاشته شدند. حزب اختیارگرا خصوصی سازی را ترویج داد، فرآیندی که حزب جمهوریخواه در سال های دهه ١٩٧۰ به عمل گذاشت.
کارشناسان علوم سیاسی از راس پرو به خاطر پافشاری بر مسئله تراز بودجه فدرال در انتخابات ریاست جمهوری ١٩٩٢ تمجید می کنند. این میلیاردر اهل تگزاس با پرداختن به بودجه کشور با رویکرد خاص خود نزدیک به ١٩ درصد آرا را از آن خود کرد.
به گفته لارا براون، مدیر دانشکده مدیریت سیاسی در دانشگاه جورج واشنگتن در پایتخت کشور، پرو نمونه خوبی از تأثیر قابل توجه ای است که یک نامزد حزب سوم یا مستقل می تواند بر یک دوره انتخابات داشته باشد، ولی در انتخابات بعدی ایده هایش توسط حزب های اصلی به کار بسته می شود. او افزود: “نامزدهای مستقل مانند زنبور عسل می مانند، یک بار نیش می زنند و بعد می میرند.”
برخی از نامزدهای حزب سوم متعلق به حزب اختیارگرا، حزب سبز و یا حزب قانون اساسی هستند که با داشتن حمایت کافی اسامی شان می توانند روی برگه های رأی گیری در سراسر کشور فهرست شوند. برخی دیگر از نامزدها مانند پرو، به خاطر شخصیت جذاب خودشان این دستاورد را کسب می کنند.
فهرست اسامی نامزدها روی برگه های رأی گیری
فرآیند فهرست شدن اسامی نامزدها روی برگه های رأی گیری در هر ایالت متفاوت است و بستگی به این دارد که آیا آن نامزد توسط یک حزب انتخاب شده و آیا از حمایت کافی برای فهرست شدن روی برگه رأی گیری برخوردار است یا نه. برای نامزدهای مستقل مانند راس پرو، این فرآیند شامل جمع آوری میلیون ها امضا می شود.
لیبرمن با اشاره به دو حزب اصلی می گوید که این کار بسیار سختی است. قوانین ایالتی که توسط یک یا هر دو حزب اصلی به تصویب رسیده اند، این فرآیند را کاملا کنترل می کنند. “و آنها نمی خواهند آن را آسان تر کنند.”
به همین ترتیب نیز کسب یک جایگاه در مناظره های انتخابات ریاست جمهوری که راه مهمی برای فرارسی به رأی دهندگان و مطلع ساختن آنهاست، فرآیند پر مانعی است. نامزدها برای شرکت در مناظره ها باید دارای ١۵ درصد حمایت در نظرسنجی ها باشند. نقش پرو در انتخابات ١٩٩٢ آخرین مورد حضور یک نامزد حزب سوم در مناظره های انتخاباتی بود.
براون گفت: “این یک دایره خبیثه است. زیرا آنها اگر رتبه مناسبی در نظرسنجی ها بنداشته باشند، دسترسی به مناظره ها پیدا نخواهند کرد. بنابراین نمی توانند آنطور که باید حمایت مردم را جذب کنند.”
آیا آنها می توانند پیروز شوند؟
حتی اگر اسامی نامزدهای حزب سوم یا مستقل روی برگه های رأی گیری فهرست شود، احتمال پیروزی آنها کم است. پرو، که از ١٩ درصد آرا عمومی برخوردار بود، نتوانست حتی یک رأی در مجمع گزینندگان به دست آورد. نتایج رأی گیری شهروندان آمریکایی در ماه نوامبر برای اختصاص حمایت در مجمع برگزینندگان به کار گرفته می شوند. در واقع این مجمع است که رسما رئیس جمهوری جدید را انتخاب می کند. (اکثر ایالت ها اصل معروف “برنده همه چیز را می برد” را در مجمع برگزینندگان خود به کار می بندند، به این معنی که در روز انتخابات در هر ایالت، تمام نمایندگان مجمع گزینندگان به نامزدی داده می شود که در آن ایالت بیشترین رأی را آورده باشد.)
لیچمن می کوید، با این وجود نمایندگان حزب سوم و مستقل “عوامل تغییر در آمریکا هستند.” آنها دست خالی از میدان بیرون نمی روند، چرا که ایده هایشان توسط حزب برنده به کار بسته می شود. “ما از دو طرف سود می بریم: از یک طرف یک نظام دو حزبی با ثبات، از طرف دیگر نامزدهای حزب سوم و مستقل که ایده های نو را به نظام سیاسی مان تزریق می کنند.”