یونیون سیتی، نیوجرسی، تنها به فاصله چهار کیلومتری در غرب منهتن در منطقه ای واقع شده است که از نیمه های قرن نوزدهم مهاجران را در خود جای داده است.
در خلال دهه ها، جریان مستدام مهاجران، زبان ها و خوراک های جدیدی را به خیابان های باریک و مغازه های کوچک یونیون سیتی که فقط ۴٩ بلوک درازا و کمتر از ۱٠ بلوک پهنا دارد، ارائه کرده است. هیچ گروهی به اندازه گروه تازه مهاجران کوبایی تاثیری تا این اندازه عمیق نداشته است.
یونیون سیتی که “هاوانا بر کرانه هادسون” لقب گرفته است، اعتباری بیش از حد در نزد جامعه مهاجران کوبایی تبار دارد و دومین شهر مورد علاقه و نفوذ کوبایی ها بعد از میامی به شمار می رود.
براساس داده های مرکز مطالعات لاتین تباران وابسته به موسسه آماری پیو، اولین موج مهاجرت عظیم کوباییان بعد از انقلاب ۱٩۵٩ کوبا رخ داد و تعداد معتنابهی از کوباییان دارای تخصص کشورشان را ترک کردند.
از آن زمان، سه موج بزرگ مهاجرتی دیگر رخ دادند: از ۱٩۶۵ تا ۱٩٧۴هنگامی که “پروازهای آزادیبخش” طبقه متوسط و طبقه شاغل کوبایی ها را به ایالات متحده آوردند، در ۱٩۸٠ در خلال رخداد موسوم به “کشتی های مملو از جمعیت ماریل” که کاسترو مجوز خروج دسته جمعی را صادر کرد، و دوره بعد از ۱٩۸٩هنگامی که اروپای کمونیست فروریخت و ایالات متحده تحریم های خود علیه کوبا را شدت بخشید.
بنا به داده های اداره آمار و سرشماری ایالات متحده، در ۱٩۸٠ نزدیک به ۳٢ درصد ساکنان یونیون سیتی کوبایی تبار بودند. در ۱٩٩٠ آمریکایی های کوبایی تبار مالکیت ۸٠ درصد کسب و کارهای محلی را در دست داشتند.
تفریح، فرهنگ و سیاست
در پارک خوزه مارتی که پارک کوچکی است و به افتخار یک شاعر، قهرمان ملی و انقلابی قرن نوزدهم کوبا نامگذاری شده است، مردان کوبایی تمام ساعات روز مشغول بازی دومینوز هستند. یک گالری هنری در آن سوی خیابان به اسم کیوباوا، آثار هنری آمریکایی های کوبایی تبار و هنرمندان کوبایی را به نمایش می گذارد. رستوران ال آرتزانو مشتریانی را که به دنبال قهوه مخصوص کوبایی (قهوه با شیر) یا ساندویچ های اصیل کوبایی هستند را جذب خود می کند.
در مرکز هنرهای نمایشی پارک، موسیقی سالسای آفریقایی-کوبایی به یادبود سلیا کروز پلازا، خواننده کوبایی سالسا نواخته می شود. هر ساله مردم برای تماشای مراسم بانوی مقدس بخشنده ، قدیس حامی کوبا و رژه سالانه در خیابان برگنلین به این شهر می آیند.
کوبایی ها پرطمطراق از راه رسیدند
به موازات رسیدن به آمریکا بیشتر کوباییان توسط جامعه ساکنان یونیون سیتی پذیرفته شدند، بر چالش های اولیه غلبه کردند و روند جذب در جامعه را آرام شروع کردند.
برای نمونه، یولاندا پریتو در مارس ۱٩۶۸ در سن ٢۱ سالگی به یونیون سیتی آمد. در کتاب او تحت عنوان “کوبایی های یونیون سیتی: مهاجران و تبعیدی ها در جامعه نیوجرسی” که در سال ٢٠٠٩ منتشر شد، پریتو به یاد می آورد که این مهاجرت بسیار سوزناک بود. او می گوید: “من دوستانم را در کوبا در حالیکه آشنایی مختصری با زبان انگلیسی داشتم ترک کردم. خیلی زود من دوستان جدیدی پیدا کردم. بسیاری از آنها از سن آگوستین آمده بودند و در برنامه های کلیسای کاتولیکی که من و خانواده ام در آن شرکت می کردیم حضور داشتند . کمی بعد در کالج، دوستانی آمریکایی نیز پیدا کردم.”
پریتو در حرفه خود بسیار موفق و استاد روانشناسی کالج راماپو در نیوجرسی است.
بسیاری از آمریکایی های کوبایی تبار نسل دوم در یونیون سیتی و توابع شهری نیوجرسی نقشی مهمی در حیات سیاسی و مدنی جوامعشان ایفا کرده اند. هیچ کدام اما به اندازه آلبیو سیرس، سخنگوی سابق مجلس ایالتی نیوجرسی که اینک نماینده کنگره از سوی منطقه ای عمیقا هیسپانیک که شامل نیوآرک، الیزابث و جرسی سیتی است، شناخته شده نیستند. در سال ٢٠٠۶ بعد از اینکه فرماندار وقت نیوجرسی، جان کارزین زولیما فاربر را به سمت دادستان کل ایالتی منصوب کرد، نیویورک تایمز گزارش کرد: “کوبایی ها هم رسیدند. چه پرطمطراق.”
آنها همچنان از راه می رسند
همانند بسیاری دیگر از گروه های مهاجر، بسیاری از فرزندان کوبایی های مهاجر به دیگر شهرها و حومه ها رفته اند. بین سال های ٢٠٠٠ تا ٢٠۱٠ جمعیت آمریکایی های کوبایی تبار چهار نفر از هر پنج نفر ساکن حوزه شهرداری های نیوجرسی را که بالغ بر ۵۶۶ حوزه است تشکیل می داد. تا سال ٢٠۱٠ مهاجران از آمریکای مرکزی و جنوبی به محله های پرجمعیت و خانه های کوچک یونیون سیتی مهاجرت کرده بودند و سهم کوبایی ها از ۶۶٫۴۵۵ سکنه به ده درصد کاهش یافته بود. با اینحال آمریکایی های کوبایی تبار هنوز هم مالکیت بخش عمده ای از املاک یونیون سیتی را در دست داشتند.
اما هزاران تازه مهاجر کوبایی همچنان راه یونیون سیتی را برای تحقق بخشیدن به رویای آمریکایی شان در پیش می گیرند. بنا به نوشته پریتو، آنها در این شهر خیلی به چشم نمی آیند و مانند تازه مهاجران قبل از خود شدیدا اهل سیاست اند. آنها روابط تنگاتنگی با سرزمین مادری دارند، چرا که سیاست های دولت ها در هر دو کشور کوبا و ایالات متحده باعث این شده که بتوان آسان تر روابط قدیم را حفظ کرد. پیرتو اشاره می کند که برای تازه مهاجران ارسال پول به بستگان شان نیز آسان تر شده است.
“بعد از دریافت اقامت دائم، آنها می توانند برای بازدید به کوبا برگردند. بیشتر آنها دوست دارند که روابط سیاسی بین کوبا و ایالات متحده بهبود یابد.”
خوان کارلوس روهاس، متولد ایالات متحده آمریکا
خوان کارلوس روهاس در نیوجرسی متولد شد، اما در خانه انگلیسی صحبت نمی کرد چرا که پدرش آن را ممنوع کرده بود. پدر او یک تبعیدی سیاسی بود که در ۱٩۶۱ کوبا را ترک کرد. مادرش نیز در سن ۱٢ سالگی، یک سال پیش از انقلاب، جزیره را ترک کرد. پدر و مادرش بعد از آشنایی به یک کلوپ کوبایی در خیابان ٢۶ یونیون سیتی رفتند و با یکدیگر رقصیدند.
روهاس که اکنون ۴٠ ساله است، ازدواج کرده و سه فرزند دارد و در راثرفورد نیوجرسی زندگی می کند به یاد می آورد که کودکی فوق العاده ای داشته و با مردمی با پیشینه های مختلف برخورد داشته است. “همیشه یک نفر تو مدرسه بود که از جایی متفاوت می آمد. همسایه ها کوبایی، پورتوریکویی، ایتالیایی و ایرلندی بودند.”
هویت او به عنوان یک آمریکایی کوبایی تبار قوی باقی مانده است. او در دوره دانشجویی در دانشگاه راتگرز، تز خود را در مورد سینمای انقلابی در کوبا ارائه داد؛ و در دانشگاه نیو اسکول در نیویورک، جایی که روهاس فوق لیسانس خود را دریافت کرد، او مستندی را درباره موسیقی آفریقایی-کوبایی در شهر یونیون سیتی تهیه کرد. کمی بعد تر او و دوستانش کسب و کاری به راه انداختند و آن را “هاوانا بر کرانه هادسون” نام گذاری کردند که تی شرت هایی را با مضامین فرهنگ دوگانه آمریکایی های لاتینی تبار ارائه می دهد.
در حال حاضر روهاس برای دولت کار می کند و رابط اجتماعی دست اندرکاران بنادر نیویورک و نیوجرسی است. او همچنان به همراه مادرش یک مدرسه پیش دبستانی به نام لرنینگ دپو را در یونیون سیتی اداره می کند.
روهاس به میراث فرهنگی خود می بالد. او دختر۱۳ ساله خود را به یک مدرسه رقص می فرستد که توسط کوبایی ها اداره می شود، “تا او در جریان اصلی محو نشود. او اسپانیایی یاد می گیرد و بعد از کلاس به رستورانی آن سوی خیابان می رود تا برنج و لوبیا بخورد.”
نویسنده این مقاله ماری جو پترسون، یک نویسنده مستقل ساکن نیوجرسی است.
