کنوانسیون های سیاسی ایالات متحده جلوه های رنگارنگی دارند. هزاران نماینده حزبی را در نظر گیرید، تقریبا ۱۵هزار روزنامه نگار و خبرنگار از رسانه های چاپی، اینترنت، رادیو، و تلویزیون را به آن اضافه کنید. سخنرانی ها را هم فراموش نکنید. یک نماینده نسبتا ناشناس مجلس قانونگذاران ایالت ایلینوی به نام باراک اوباما نختسین بار از طریق سخنرانی خود در کنوانسیون ملی حزب دموکرات در سال ٢۰۰۴ توجه همه را به سوی خود جلب کرد.
و بادکنک ها. تعداد بسیار زیادی بادکنک. جمهوریخواهان در کنوانسیون حزبی جمهوریخواه در سال ٢۰۱٢ تعداد ۱٢۰ هزار بادکنک را از سقف فرو ریختند.
برای آمریکایی هایی که به سیاست علاقه دارند کنوانسیون های بزرگ حزبی مانند سوپر باول (مسابقه قهرمانی لیگ حرفه ای فوتبال آمریکا) هستند: آنها واقعا سرگرم کننده هستند، یکی برنده می شود، و شما می توانید آنها را در تلویزیون تماشا کنید.
فقط تفریح نیست
به رغم نمایش پر زرق و برق، کنوانسیون های احزاب سیاسی اهداف بسیار مهمی را دنبال می کنند. هر یک از این کنوانسیون ها طی مدت چهار روز (۱۸ تا ٢۱ ژوئیه برای جمهوریخواهان؛ ٢۵ تا ٢۸ ژوئیه برای دموکرات ها) کارهای زیر را انجام می دهند:
- نامزدهای رئیس جمهوری و معاون رئیس جمهوری را انتخاب می کنند.
- به ایجاد شور و شوق و هیجان به نفع این زوج انتخاباتی کمک می کنند.
- یک برنامه انتخاباتی را که در آن مواضع حزب در مورد مسائل روز بیان شده است، تصویب می کنند.
- فرصت حضور یافتن در برابر مخاطبان سراسری را در اختیار دیگر چهره های حزبی قرار می دهند.
در هر دو حزب اصلی، اکثریت نمایندگان حزبی نامزد رئیس جمهوری را تعیین می کند. (نمایندگان معمولا گزینه مورد نظر نامزد رئیس جمهوری حزبشان را برای سمت معاون رئیس جمهوری تایید می کنند.) در سال های اخیر یک نامزد همواره از طریق تجمع های ملی حزبی و انجمن های انتخاباتی حزبی اکثریت رای نمایندگان را حتی پیش از آغاز کنوانسیون به دست آورده است. این بدان معنا است که شک و تردید چندانی در مورد نامزد برگزیده احزاب برای رقابت در انتخابات ریاست جمهوری وجود نداشته و کار بر روی دیگر اهداف کنوانسیون متمرکز می گردد.
اگر هیچ نامزدی اکثریت را از آن خود نکند نمایندگان حزبی دوباره …. و دوباره رای گیری می کنند و آن قدر این کار را ادامه می دهند تا این که یک برنده انتخاب شود. این شرایط از سال ۱٩۵٢ تاکنون تکرار نشده است؛ اما در اوایل قرن بیستم امری معمول بود. در سال ۱٩٢۴ دموکرات ها برای نامزدی جان دبلیو دیویس جهت شرکت در انتخابات ریاست جمهوری تنها ۱۰۳ رای لازم داشتند. (وی شکست خورد.)
با این که قوانین ایالتی هر حزب چگونگی رای دادن نمایندگان حزبی را تعیین می کنند، آنها معمولا باید در رای نخست به نامزدی که به او “وعده” داده اند، رای بدهند و پس از آن می توانند [فرد مورد] حمایت خود را تغییر دهند.
خود رای گیری نیز یک امر مهم است. ایالت ها آمارهای انتخاباتی خود را به ترتیب حروف الفبا اعلام می کنند. یک نماینده حزبی مجموع آرای آن ایالت را اعلام می کند. بسیاری از آنها از این فرصت برای ارائه شرح پر آب و تاب خدمات ویژه ایالت خود به ساختار کلی کشور استفاده می کنند. به عنوان نمونه:
“خانم دبیر. من افتخار ریاست نمایندگان حزبی آلاباما را دارم. آلاباما به جنبش درآمده است! کسب سه مقام قهرمانی در لیگ ملی فوتبال طی سه سال گذشته [گروه هایی از نمایندگان حزبی ایالت های دیگر او را هو می کنند.] یک رهبر در عرصه فناوری ترابری. سه کارخانه تولیدی در سطح جهانی و یک کارخانه جدید ساخت هواپیمای جت که به تازگی اعلام شد … .]
از آن جا که هر حزب نماینده ائتلاف متنوعی از منافع مختلف است، یک کنوانسیون حزبی موفق، کنوانسیونی است که بتواند آن منافع را حول یک هدف مشترک گرد آورد: انتخاب رئیس جمهوری آینده!
