جودیت هیومن، کنشگر پیشگام برای حقوق افراد دچار معلولیت، شنبه، چهارم مارس درگذشت. هیومن در طول فعالیت های حرفه ای خود برای به تصویب رساندن قوانینی که از حقوق افراد دچار معلولیت حمایت می کنند، از جمله قانون فدرال آمریکایی های دچار معلولیت لابی کرد.
در سال ۲۰۱۵، هیومن – مشاور ویژه وقت برای حقوق بین‌المللی معلولین در وزارت امور خارجه ایالات متحده برای ShareAmerica درباره حق افراد دچار معلولیت برای برخورداری از آموزش و تحصیلات نوشت.
درباره جودیت هیومن و پیشرفت حقوق افراد دچار معلولیت بیشتر بخوانید.
من در محله بروکلین در نیویورک بزرگ شدم و تا کلاس چهارم اجازه نداشتم به مدرسه بروم، چون قادر به راه رفتن نبودم و از صندلی چرخ دار استفاده می کردم.
ولی پدر و مادرم سرسختانه می خواستند که من مثل برادرانم آموزش ببینم، تا اگر هیچوقت ازدواج نکردم بتوانم زندگی خودم را تأمین کنم (در آن زمان، معمولا زن ها نان آور خانه نبودند). آنها با پدر و مادران دیگر همدست شدند تا بعضی از مدرسه های محلی را مجبور کنند که برای پذیرش دانش آموزان معلول تدارکات لازم را فراهم کنند.
بعدها من با موفقیت تلاش کردم تا اولین کسی باشم که روی صندلی چرخ دار در نیویورک تدریس می کند و این کار را برای مدت سه سال در آنجا ادامه دادم.
آموزش عاملی مهم در برقراری برابری است: درهای فرصت را برای دختران و پسران، برای افراد محروم و به خصوص برای کسانی که مثل من دچار معلولیت هستند، می گشاید.
حمزه جاکا و امبر باکلی– شاکلی، دو دانشجوی معلول به عنوان کار آموز در وزارت امور خارجه کار می کردند. داستان های آنها نشان می دهد که فراگیر شدن آموزش در حال پیشرفت است.
حمزه و امبر، هر دو طبق قوانینی که هنگام مدرسه رفتن من وجود نداشتند، همیشه در مدارس مختلط با امکانات برای دانش آموزان معلول تحصیل کرده اند. همتایان حمزه که از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی فارغ التحصیل شده است، به او احساس خشم داشتند چون فکر می کردند تسهیلاتی که در اختیار او گذاشته می شد (مانند کامپیوتری برای آزمون های هجی کلمات)، منصفانه نبودند. و امبر، دانشجوی دوره فوق لیسانس در دانشگاه اِربانا – شامپین، در ایلینوی، دوستانی در مدارس نزدیک داشت که به آنها گفته شده بود فقط در صورتی می توانند به آن مدارس بروند که صندلی های چرخ دارشان را همراه خود نیاورند.
پدر و مادران و دانشجویان باید از حقوق خود آگاه باشند. در ایالات متحده مراکزی برای اطلاع رسانی به پدر و مادران وجود دارد که می توانند در این زمینه کمک کنند. بعد از گذشت سال ها از اجرای قوانین ما، تعداد بیشتری از معلولان تحصیلات دبیرستانی خود را به پایان می رسانند و وارد بازار کار یا آموزش عالی می شوند.
از ابتلای من به بیماری فلج کودکان در ۱٩۴٩ تا کنون، ما راه درازی را پیموده ایم و باید مسافت های بیشتری را نیز بپیماییم. قوانین ما همیشه آنطور که باید به اجرا گذاشته نمی شوند. من در همان حال که به خاطر برابری و پیشبرد حقوق بشر در تلاش هستم، می خواهم درسی را هم یاد بدهم: افراد دارای معلولیت باید از همان حقوق و فرصت هایی برخوردار باشند که همه مردم از آنها برخوردارند. اگر این حقوق و فرصت ها تأمین شوند، ما می توانیم وضع جوامع خود، کشور خود و جهان را بهبود ببخشیم.
این مقاله قبلاً در ۱۸ ژوئن ۲۰۱۵ منتشر شده بود.
