در ۱٩٧۵ مراکش و موریتانی بر سر صحرای غربی با هم وارد جنگ شدند. به دنبال مذاکراتی که صورت گرفت یک آتش بس مورد موافقت قرار گرفت، ولی مانع ویرانی نشد. پانزده سال بعد، فاطمه محمود روی یک مین دفن شده در خاک قدم گذاشت و پای چپ خود را از دست داد.
او تنها قربانی نیست. هر سال هزاران تن که بسیاری از آنان را کودکان تشکیل می دهند اعضای بدن یا جان خود را به مین های زمینی می بازند.
تخمین زده می شود که هنوز صد میلیون مین نهفته زیر خاک در سراسر جهان وجود دارند. این مین ها میراث دیرپای جنگ هستند که دهه ها بعد از این که سربازان سلاح های خود را زمین می گذارند و رهبران به آشتی تن می دهند، همچنان برجا باقی می مانند.
خبر خوب این است که پاکسازی مین ها جان و اعضای بدن مردم را نجات می دهد. در ۱٩٩٩، مین های زمینی موجب از دست دادن جان یا نقص عضو ٩٫۱٠٠ نفر شدند. به پاس تلاش های جامعه بین المللی، این رقم در ٢٠۱۳ به ۳٫۳٠٠ نفر کاهش یافت.
از ۱٩٩۳به این سو، ایالات متحده ٢٫۳ میلیارد دلار به از میان بردن مین ها در بیش از ٩٠ کشور اختصاص داده و با ۶٠ سازمان برای این هدف مشارکت داشته است. در نتیجه، ۶۵ کشور از میان آنها – از هندوراس گرفته تا تونس و رواندا- اکنون از مین های زمینی پاک شده اند.
تلاش های ایالات متحده شامل ذخایر خود این کشور نیز می شود. در سپتامبر ٢٠۱۴ پرزیدنت اوباما اعلام کرد که ایالات متحده دیگر از مین های ضد نفر استفاده نخواهد کرد و ذخایر مین های زمینی خود را نابود خواهد ساخت.
در دسامبر ٢٠۱۴ جان کری، وزیر امور خارجه در مقاله ای به مناسبت انتشار گزارش “راه رفتن با ایمنی روی زمین،” نوشت، “این اقدامات نشان دهنده تعهد آمریکا به جنبش انسان دوستانه جهانی است. اما راه زیادی تا مرحله تکمیل پیش رو داریم … ما می توانیم اقدامات بیشتری انجام دهیم تا دیگران هرگز از چنین عاقبتی رنج نبرند، و میلیون ها نفر بتوانند با ایمنی روی زمین گام بردارند.”
چهارم آوریل روز جهانی آگاهی رسانی بین المللی درباره مین ها و کمک به اقدام در این زمینه است.