انسان توانست برای نخستین بار از فاصله نزدیک به پلوتو نگاهی بیاندازد.
نزدیک به یک دهه طول کشید تا فضاپیمای “نیو هورایزنز” ناسا که از همه فضاپیماهای پیشین سریع تر حرکت می کند، به آنجا برسد.
فضاپیمای “نیو هورایزنز” حامل خاکستر کلاید تامبو است که در ۱٩۳٠ پلوتو را کشف کرد. یک سی دی رام در داخل فضاپیما اسامی چهار صدهزار نفر را که پیشنهاد ناسا را پیش از پرتاب برای این که “نامشان را به پلوتو بفرستند” پذیرفتند، در بردارد.
نیوهورایزنز در حال ارسال داده های مهمی راجع به پلوتو است. دانشمندان تا هم اکنون نکات بسیاری درباره این سیاره آموخته اند:
- قطر پلوتو تقریبا ٢٫۴٠٠ کیلومتر است. این سیاره بزرگترین جسم در منظومه شمسی ما، خارج از مدار نپتون است.(اندازه گیری های قبلی همه تخمینی بودند.)
- شارون، قمر پلوتو، بزرگترین قمر منظومه شمسی نسبت به سیاره خود است.
- از مشخصات تازه ای که پیش از این در پلوتو رصد نشده بودند، یک دشت وسیع به شکل قلب است.
در حالیکه نیوهورایزنز وارد کمربند کویپر، منطقه ای از منظومه شمسی در فراسوی سیاره ها می شود، از کنار اجسام یخ زده ای که برخی از آنها به بزرگی سیاره های کوتوله هستند عبور خواهد کرد. گفته می شود که این اجسام اسرار آمیز گواه تشکیل منظومه شمسی از دیرباز را در بر دارند.
طی سال های بسیار دانشمندان پلوتو را نهمین سیاره منظومه شمسی ما می دانستند. آنها در سال ٢٠٠۶ پلوتو را به عنوان یک “سیاره کوتوله”، یکی از اجسام فراوان آسمانی در کمربند کویپر رده بندی کردند.
