فعالان دموکراسی خواه به دسترسی آزاد به اینترنت اتکا دارند. آنها از اپلیکیشن ها، رسانه های اجتماعی و سایر فناوری ها برای افزایش آگاهی، جذب فعالان و سازماندهی اعتراضات استفاده می کنند. آنها همچنین از رسانه های اجتماعی برای تشویق مردم به رأی دادن و دیگر ابتکارات برای مشارکت اجتماعی استفاده می کنند.
در حالیکه فعالان در زمینه های مختلف از ابزارهای رسانه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند، یک اینترنت باز به ویژه برای صداهای به حاشیه رانده شده ای که در غیر این صورت ممکن است به مخاطبان مورد نظرشان هیچ دسترسی نداشته باشند، بسیار ارزشمند است.
جن گلبک، استاد دانشگاه مریلند که در مورد شبکه های اجتماعی مطالعه می کند، گفت: “برای افرادی که در رسانه های اجتماعی فعالیت دارند، اجتناب از یادآوری ها و تشویق برای رأی دادن تقریباً غیرممکن است.”
جریان آزاد اطلاعات از طریق اینترنت و رسانه های اجتماعی به بحث آزاد و تبادل نظر، دو رکن اساسی دموکراسی کمک می کند.
درای مک کیسون، یکی از فعالان گروه جان سیاهپوستان اهمیت دارد، گفت: “باید گفت که مارتین لوتر کینگ جونیور یا اِلا بیکر نمی توانستند از خواب بیدار شوند و گرد میز صبحانه بنشینند و با یک میلیون نفر تعامل کنند.”
طبق نظرسنجی مرکز تحقیقات پیو در سال ۲۰۲۰، ۲۳ درصد از کاربران رسانه های اجتماعی در ایالات متحده بر اساس مطلبی که در رسانه های اجتماعی دیده اند، تغییر نظر داده اند.
در ایالات متحده، جنبش جان سیاهپوستان اهمیت دارد در سال ۲۰۱۳ آغاز شد و در واکنش به قتل آمریکایی های آفریقایی تبار توسط پلیس، طرفداران زیادی را از طریق رسانه های اجتماعی به دست آورد.
زنانی که در ایالات متحده از آزار و اذیت و تجاوز جنسی جان به در برده بودند، داستان های خود را به اشتراک گذاشتند و تظاهرات را از طریق رسانه های اجتماعی سازماندهی کردند.
تارانا برک، یک سازمان دهنده مردمی در ۲۰۰۶ جنبشی را علیه آزار و اذیت و تجاوز جنسی راه انداخت، ولی فقط پس از ارسال یک توئیت با هشتگ “من هم همینطور” توسط آلیسا میلانو، یک بازیگر زن در ۲۰۱۷ بود که این جنبش به طور چشمگیری مورد توجه قرار گرفت. #من_هم_همینطور به یک جنبش جهانی تبدیل گشت.
اعضای جامعه +LGBTQI مانند لاورن کاکس، بازیگر و فعال چلا من، به ترتیب از توئیتر و یوتیوب برای افزایش آگاهی در مورد مسائل مربوط به تراجنسیتی استفاده می کنند.
ابزارهای رسانه های اجتماعی می توانند از مرزهای ملی فراتر رفته و اقدامات شهروندان را در سطح بین المللی تقویت کنند. فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر کارزار #ClimateChangedMe را برای رسیدگی به تغییرات اقلیمی، تشویق مشارکت شهروندان، و فراخوان برای اقدام سیاسی در مورد این موضوع را در توئیتر راه اندازی کرد. داوطلبان و فعالان در ویدئوهای به اشتراک گذاشته شده درباره بحران بحث و گفتگو می کنند.
آندرس کانیزالس، روزنامه نگار ونزوئلایی و مدیر عامل سازمان غیرانتفاعی Medianálisis گفت: “به نظر من، رسانه های اجتماعی قدرت افراد ناتوان هستند. آنها عوامل محرک هستند. آنها به مردم عادی و فعالانی که وسیله، یا روزنامه یا کانال خبری ندارند این امکان را می دهند تا اعتراض کنند، با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، با دیگران صحبت و تعامل کنند، و مخالفت خود را با وقایع زندگی خود ابراز دارند.”
کوبایی ها در ژوئیه ۲۰۲۱ برای اعتراض به شرایط اقتصادی برای سازماندهی تظاهرات در هاوانا و ۲۰ شهر دیگر از رسانه های اجتماعی استفاده کردند. در واکنش، دولت دسترسی به اینترنت را محدود کرد و قوانینی را برای محدود سازی استفاده از رسانه های اجتماعی به منظور سازماندهی اعتراضات به تصویب رساند.
فعالان در ایران برای ارتباط برقرارکردن به اینستاگرام اتکا می کنند زیرا تنها پلتفرم رسانه اجتماعی است که توسط دولت مسدود نشده است. در ژوئیه ۲۰۲۱، پس از اینکه ویدئویی از معترضان که شعارهای ضد دولتی می دادند در شبکه های اجتماعی پخش شد، تظاهرات به تهران و چندین شهر دیگر گسترش یافت.
یکی از چالش‌هایی که فعالان دیجیتالی با آن روبرو هستند، رژیم های سرکوبگر است که جریان آزاد اطلاعات در اینترنت را محدود، تحریف و یا دستکاری می کنند. در این کشورها، فعالان از اپلیکیشن های پیام رسانی استفاده می کنند که دولت در آن دخالتی ندارد، و هنگام اعمال ممنوعیت، به پلتفرم دیگری رو می آورند.
شهروندان بلاروس در جریان تظاهرات علیه نتایج انتخابات اوت ۲۰۲۰ که تقلبی می دانستند، از تلفن های همراه خود برای ارسال ویدیوهای آنلاین استفاده کردند. فعالان در برمه برای اعتراض به سرکوب رسانه ها پس از کودتای نظامی ماه فوریه، به تلگرام و سیگنال، اپلیکیشن های پیام رسان رمزگذاری شده متکی هستند.
اولگا نوس در اوکراین شکایات زیادی در مورد بیمار شدن کودکان پس از صرف ناهار در کافه تریا مدرسه می شنید، و تصمیم گرفت خودش وضعیت را بررسی کند. او با استفاده از DoZorro، یک شبکه دیجیتال ضد فساد که توسط آژانس توسعه بین المللی ایالات متحده ایجاد شده است، به تحقیق پرداخت تا پی ببرد مدارس محلی چگونه غذاهای خود را تهیه می کنند. نوس گفت: “وقتی قراردادها را مرور کردم، دیدم که هیچ الزامی برای کیفیت یا بازرسی غذاها وجود ندارد.”
از طریق پورتال نظارتی DoZorro، نوس و سایر والدین شروع به ردیابی قراردادهای غذایی کردند. در نهایت تلاش‌های آنها منجر به این شد که همه تدارکات برای تهیه غذاهای مدارس دارای استانداردها و الزامات کیفی باشند.
هنگامی که موج دوم کووید-۱۹ در سال جاری هند را درنوردید، شهروندان برای درخواست لوازم مورد نیاز خود یا بستگان شان به اپلیکیشن ها مراجعه کردند و اطلاعات درباره تخت های بیمارستان و تجهیزات اکسیژن موجود را به اشتراک گذاشتند.
آمریکایی ها برای رعایت فاصله گذاری اجتماعی در طول همه گیری از فناوری ها به طور خلاقانه استفاده کردند، کودکان به طور مجازی در کلاس های درس حضور یافتند و گروه های مذهبی نیز به طور مجازی و از راه دور گردهم می آمدند.
یک زن ۳۹ ساله در ایالات متحده گفت: “این باعث شد که برای ارتباط با دوستانی که جسماً از من دور بودند، از تلفن تصویری استفاده کنم. افرادی در زندگی من بودند که قبلاً فقط در فیسبوک با آنها تماس داشتم یا شاید دو بار در سال آنها را می دیدم، اما اکنون یک بار در ماه از طریق تلفن تصویری با هم تماس می گیریم و من بیش از همیشه به آنها نزدیک هستم.”
نسخه ای از این مقاله در ۱۵ نوامبر ۲۰۲۱ منتشر شده بود.
