مرکز پژوهشی پیو دریافته است که تقریبا سه چهارم آمریکایی های بزرگسال شاهد اذیت و آزار در اینترنت بوده اند و ۴٠ درصد نیز خودشان آماج این اذیت و آزار – از نام بردن از آنها با نام های ناشایست گرفته تا تهدیدهای جسمی و ایجاد مزاحمت قرار گرفته اند.
در این رابطه احتمالا ترول ها (trolls یا اوباش اینترنتی) مقصر هستند. بنا به تعریف گاردین، ترول – که زمانی یک موجود تنهای افسانه ای محسوب می شد – فردی بود که “مصرانه می خواست با استفاده از اذیت و آزار احمقانه، زخم زبان زدن، قلدری کردن، و حتی تهدید به خشونت، گفتمان منطقی را از مسیر خود خارج کند.”
گروهی از پژوهشگران دریافته اند که دیدگاه های خصمانه در اینترنت می توانند به قدری ویرانگر باشند که حتی برداشت خواننده از یک مطلب خبری را نیز تغییر دهند. حالا اگر شما نسبت به رسانه های اجتماعی علاقه مند هستید، تارنمای خود را دارید، و یا در عرصه روزنامه نگاری کار می کنید، چگونه می توانید به فعالیت خود در اینترنت ادامه دهید؟
بخش نظرات را غیرفعال کنید
شما می توانید در برخی از رسانه های اجتماعی مانند فیسبوک، وی کنتاکت، و یوتوب همه نظرات را متوقف کنید. یا این که می توانید تنظیمات مناسب حریم شخصی خود را تشدید کنید تا فقط افرادی که به آنها اطمینان دارید بتوانند شما را دنبال کرده و نظر بدهند که این کار در تارنماهای نامبرده و همین طور در توییتر، تارنمای به اشتراک گذاری عکس اینستاگرام، و غیره امکان پذیر است.
به دنبال سرازیر شدن سیل آسای نظرات ناپسند و زننده، برخی از نشریات اینترنتی تصمیم گرفته اند تا بخش های نظرات خود را مسدود کنند. پاپولار ساینس در سال ٢٠۱۳ تصمیم به این کار گرفت و سوزان لابار در توضیح آن گفت: “مطالب منفی بافانه در تضعیف پایه های اصول علمی، حالا زیر مطالب خود ما درج می شود.”
نشنال ژورنال هم بخش نظردهی را کاملا از تارنمای خود حذف و اعلام کرد که به جای اختصاص وقت و نیروی فراوان برای بررسی و نظارت بر نظرات، “ما ترجیح می دهیم تا از منابع خود در بخش روزنامه نگاری استفاده کنیم.” دیلی بیست بخش نظرات را در مطالب بسیار بحث برانگیز خود غیرفعال می کند. برخی رسانه های جدید مانند واکس نیز بدون اختصاص محلی برای اظهارنظر کاربران، آغاز به کار کردند و امروزه نیز همین رویکرد را دنبال می کنند.
یک کارشناس تجزیه و تحلیل دیجیتال در نشریه آتلانتیک گزارش می دهد که مسدود کردن بخش نظرات می تواند در واقع تعامل خوانندگان و ترافیک تارنماها را افزایش دهد.
سیاستی را تعیین کرده و بر دیدگاه ها نظارت کنید
برخی نشریات دیگر بر بخش های نظرات خود نظارت می کنند و به کاربران راهبردهای مشخصی را مبنی بر این که از کدام نظارت استقبال خواهد شد، ارائه می دهند. شیوه نامه رفتاری هافینگتون پست می گوید که “هر گونه بی اخلاقی، توهین، نفرت، دشمنی، و یا منفی بافی ممکن است پاک شده و شما نیز ممکن است از امکان نظر دادن محروم شوید.”
نیویورک تایمز نیز فهرستی از “چند چیز که ما تحمل نخواهیم کرد” را ارائه کرده که این فهرست شامل حملات شخصی، بی شرمی، خود را جای دیگری جا زدن، ناسزاگویی، و “فریاد زدن” [SHOUTING اصطلاحی است که به کنایه برای تایپ کردن با حروف بزرگ به کار می رود] است.
گاردین کاربران را تشویق می کند تا با استفاده از یک دکمه “گزارش اذیت و آزار” به نظارت بر نظرات کمک کنند. واشنگتن پست نیز یک دکمه “بی اعتنایی” دارد تا خوانندگان بتوانند خود را از شر مشاهده نظرات یک کاربر مشخص خلاص کنند.
افزون بر همه این ها برخی نشریات مانند میامی هرالد ازکاربران می خواهند تا پیش از نظردهی با استفاده از حساب های رسانه های اجتماعی خود ثبت نام کنند. این کار موجب می شود تا نقاب ناشناس بودن، که می تواند پیام های زشت و رکیک را ترویج کند، برداشته شود.
به ترول ها بی اعتنایی کنید
راه دیگر آن است که خیلی ساده ترول ها را مورد بی اعتنایی قرار دهید.
یک کارآفرین به نام جان رمپتون در فوربز می نویسد: “ترول ها به دنبال جلب توجه هستند. آنها می خواهند شما را خشمگین، کلافه، و یا ناراحت کنند. … بی اعتنایی به یک ترول، هر قدر هم که دشوار باشد، می تواند بهترین تاکتیک شما محسوب شود؛ زیرا وقتی آنها پاسخی نگیرند، به احتمال بسیار زیاد پی کارشان خواهند رفت.”
بنا بر نظرسنجی مرکز پژوهشی پیو ، ۶٠ درصد از پاسخ دهندگان به این نظرسنجی گزینه بی اعتنایی به مزاحمت اینترنتی را انتخاب کردند.
با ترول ها تعامل کنید
برخی این کار را با چاشنی طنز و برخی دیگر با بیان حقایق انجام می دهند. یک روزنامه نگار مقاله ای را درباره ترولی نوشت که نه تنها مطلبی خشن و بی ادبانه را توئیت کرده بود، بلکه از آن بدتر این که این کار را با استفاده از ایجاد حسابی با نام و عکس پدر متوفای او [روزنامه نگار مذکور] انجام داده بود.
لیندزی وست در پادکست “این زندگی آمریکایی” گزارش داد: “من با ناراحتی، با صراحت، و با خشم درباره این که چه قدر این موضوع دردناک بود، و چه قدر آن ترول در کار خود موفق شده بود، نوشتم.” پس از آن بود که آن ترول پا پیش گذاشت، پوزش خواست، به مرکز تحقیقات پزشکی که پدر او [یعنی پدر متوفای این روزنامه نگار] در آن جا تحت مراقبت قرار گرفته بود کمک نیکوکارانه کرد، و برای مدت دو ساعت پای تلفن با او گفتگو کرد. آن ترول ابراز داشت که چگونه ناراحتی و عدم احساس امنیتش، او را به آزار و اذیت وی [روزنامه نگار] واداشته بود.”
لیندزی گفت: “انسان ها قابل دسترسی هستند… من برای این حرفم مدرک دارم.”
