ژوزفین بیکر (۱۹۷۵-۱۹۰۶) به عنوان یک رقصنده، خواننده و ستاره سینما به شهرت رسید. او همچنین یک قهرمان جنگ جهانی دوم و یک فعال حقوق مدنی بود.
در ۳۰ نوامبر، بیکر به نخستین زن سیاهپوستی تبدیل گشت که به پانتئون، آرامگاه مشاهیر فرانسه راه یافت. او اولین هنرمند و تنها ششمین زنی است که این افتخار را دریافت کرده است.
آنتونی بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده در توئیتی در ۳۰ نوامبر گفت: “انتقال یافتن او به پانتئون شایسته این اسطوره آمریکایی الاصل است که میراث و درس های شجاعت و مقاومت او همچنان به ما الهام می بخشد.”
در این مراسم که در پاریس برگزار شد، زندگی و میراث بیکر با سخنرانی ها، ادای احترام و پخش فیلم هایی از برنامه های او گرامی داشته شد.
بزرگترین افتخار فرانسه
به خاکسپاری یا بزرگداشت در پانتئون برای آنهایی که قهرمانان فرانسه محسوب می شوند و فقط با تأیید مجلس فرانسه امکان پذیر می باشد.
وُلتر فیلسوف نامدار، و نویسندگان مشهور ویکتور هوگو و امیل زولا از جمله چهره های آرمیده در پانتئون هستند.
فقط از دو سیاهپوست دیگر به پانتئون راه یافته اند: الکساندر دوما، نویسنده سه تفنگدار و دانش پژوه فلیکس ابوه که او نیز در طول جنگ جهانی دوم در جنبش مقاومت فرانسه فعالیت داشت.
در حالیکه حضور ژوزفین بیکر در پانتئون با یک گور نمادین مشخص شده است، پنج زن دیگر در آنجا دفن شده اند: ژرمن تیلیون و ژنوو دوگل-آنتونیوز مبارزان جنبش مقاومت فرانسه؛ سیمون وی، بازمانده هولوکاست و سیاستمدار فرانسوی؛ سوفی برتلو، همسر شیمیدان فرانسوی مارسلین بارتلو؛ و ماری کوری، شیمیدان و برنده جایزه نوبل.
ستاره ای متولد می شود
بیکر در ۱۹۰۶ در سنت لوئیس، میزوری به دنیا آمد. او رقصیدن را به طور حرفه ای از نوجوانی در شهر نیویورک آغاز کرد. در ۱۹سالگی، او به فرانسه مهاجرت کرد و در پاریس شروع به کار کرد و در آنجا به شهرت رسید.
بیکر در مکان‌های معروفی مانند کاباره فولی برژه به یک چهره سرشناس تبدیل گشت و از مشهورترین خوانندگان فرانسه به شمار می رود.
بیکر در سال ۱۹۳۷، دو سال قبل از شروع جنگ جهانی دوم به شهروندی فرانسه درآمد. او از شهرت خود برای مبارزه علیه نازی ها و فعالیت در جنبش مقاومت فرانسه استفاده کرد، و حتی پیام ها و اطلاعات محرمانه را به مناطق اشغالی منتقل می کرد و به یهودیان در املاک خود در حومه شهر پناه می داد.
در سال های دهه ۱۹۶۰، بیکر از جنبش حقوق مدنی در ایالات متحده حمایت کرد، و طی سخنرانی “من رویایی دارم” توسط مارتین لوتر کینگ جونیور در ۱۹۶۳ در واشنگتن پشت سر او روی پله های بنای یادبود لینکلن ایستاد. در ایالات متحده او از اجرای برنامه در مقابل تماشاگران از نظر نژادی جدا شده خودداری کرد و جیم کرو، جداسازی نژادی که توسط قوانین و مقررات در آن زمان اعمال می شد را مستقیماً به چالش کشید.
بیکر در سال ۱۹۷۵، چند روز پس از بد حالی در پایان اجرای یک برنامه در اثر سکته مغزی درگذشت. پیکر او در موناکو به خاک سپرده شده است و اکنون یک گور نمادین نشانگر حضور او در پانتئون است.
او در سال ۱۹۳۰ در ترانه ای خواند: “من دو عشق دارم: کشورم و پاریس”.
