وزارت امور خارجه ایالات متحده
دفتر سخنگوی وزارت امور خارجه
سخنان جان کری، وزیر امور خارجه در مراسم برافراشتن پرچم در سفارت ایالات متحده در هاوانا، کوبا
۱۴ اوت ٢۰۱۵
هاوانا، کوبا
جان کری، وزیر امور خارجه: از همه خواهش می کنم، بفرمایید بنشینید. با سپاس بسیار فراوان از شما. (به زبان اسپانیایی) با سپاس فراوان. روز شما خوش. من خیلی متأسفم که امروز کمی تأخیر داشتیم. اما مسیر آمدن به این جا بسیار زیبا بود و چه قدر خوب است که اینجا هستیم. و من از شما تشکر می کنم که وسیله نقلیه آینده مرا همین جا گذاشتید. خیلی خوب است. (خنده حضار)
اعضای برجسته هیئت کوبایی – جوزفینا، با سپاس از شما به خاطر رهبری شما و به خاطر همه کارهای هیئت تان؛ عالیجنابان هیئت های دیپلماتیک؛ همکاران سابق و کنونی من از واشنگتن؛ سفیر دلورنتس و همه کارکنان سفارتخانه؛ و دوستانی که از سراسر جهان تماشاگر ما هستند، از همه شما سپاسگزارم که در این لحظه واقعا تاریخی – در حالی که ما آماده می شویم تا پرچم ایالات متحده را در اینجا، در سفارتمان در هاوانا، برافراشته سازیم – به ما پیوسته اید. این نشانه برقراری مجدد روابط دیپلماتیک ما بعد از ۵۴ سال است. این همچنین نخستین بار از سال ۱٩۴۵ است که یک وزیر امور خارجه ایالات متحده به کوبا سفر کرده است. (تشویق حضار)
امروز صبح من اینجا کاملا احساس می کنم که در خانه هستم و از همه کسانی که آمده اند تا در این مراسم حضور یابند و در بیرون و اطراف ساختمان ما ایستاده اند، سپاسگزاری می کنم. و من به این خاطر اینجا احساس در خانه بودن می کنم که این– یعنی کنار زدن موانع دیرین و کاوش فرصت های تازه – یک رویداد به راستی به یادماندنی است.
و با همین روحیه است که من به نمایندگی از کشورم می گویم (به زبان اسپانیایی) ایالات متحده از این سرآغاز تازه روابط با مردم و دولت کوبا استقبال می کند. ما می دانیم که مسیرمان برای برقراری یک روابط کاملا عادی، مسیری طولانی است. اما دقیقا به همین خاطر است که ما باید بی درنگ کارمان را آغاز کنیم. دلیلی برای ترس وجود ندارد؛ زیرا وقتی ما به شهروندانمان اجازه دهیم تا یکدیگر را بهتر بشناسند، بیشتر با هم دیدار کنند، مرتب با هم روابط بازرگانی داشته باشند، به تبادل ایده هایشان بپردازند، و از یکدیگر چیز بیاموزند، در آن صورت ما نفع فراوانی خواهیم برد.
دوستان من! امروز ما به این خاطر اینجا گرد هم آمده ایم که رهبرانمان – پرزیدنت اوباما و پرزیدنت کاسترو – تصمیمی دلاورانه گرفتند تا دیگر اسیر گذشته نباشند و بر فرصت های امروز و فردا تمرکز کنند. البته این به آن معنا نیست که ما باید گذشته را فراموش کنیم و یا آن را فراموش خواهیم کرد. آخر چگونه چنین چیزی ممکن است؟ دست کم برای نسل من آن تصاویر محوشدنی نیستند.
در سال ۱٩۵٩ فیدل کاسترو به ایالات متحده آمد و مورد استقبال جمعیتی پر شور قرار گرفت. سال بعد از آن هم که او برای شرکت در مجمع عمومی سازمان ملل متحد آمده بود مورد استقبال نخست وزیر وقت شوروی نیکیتا خروشچف قرار گرفت. در سال ۱٩۶۱ واقعه دردناک خلیج خوک ها روی داد که پرزیدنت کندی مسئولیت آن را پذیرفت. و در ماه اکتبر سال ۱٩۶٢ بحران موشکی بالا گرفت – ۱۳ روزی که ما را تا آستانه جنگ هسته ای پیش برد. در آن زمان من یک دانشجو بودم و هنوز هم چهره های درهم رهبرانمان، نقشه وحشتناکی که حرکت کشتی های متخاصم را نشان می داد، نزدیک شدن ضرب الاجل، و آن واژه خاص – یعنی قرنطینه – را به یاد می آورم. ما نسبت به آینده نگران و نامطمئن بودیم؛ زیرا نمی دانستیم شب هنگامی چشمانمان را می بندیم، وقتی بیدار شدیم چه چیزی خواهیم دید.
در آن فضای یخ زده، روابط دیپلماتیک میان واشنگتن و این پایتخت [هاوانا] کمرنگ، و سپس ضعیف، و در نهایت قطع شد. در اواخر سال ۱٩۶۰ سفیر ایالات متحده هاوانا را ترک کرد. در اوایل ژانویه پس از آن بود که کوبا خواهان کاهش چشمگیر تعداد افراد حاضر در هیئت دیپلماتیک ما شد و در آن زمان بود که پرزیدنت آیزنهاور به این نتیجه رسید که راه دیگری جز بستن سفارتخانه وجود ندارد.
بیشتر کارکنان سفارت ایالات متحده به سرعت آنجا را ترک کردند. اما شمار اندکی از آنها باقی ماندند تا کلیدها را به همپایان سوئیسی ما تحویل دهند. آنها برای مدت بیش از ۵۰ سال مجدانه و شرافتمندانه به عنوان نیروی حافظ منافع ما عمل کردند. من به تازگی با وزیر امور خارجه دیدیه بورک هالتر دیدار کردم و ما همواره به خاطر خدمات و کمک های سوئیس از این کشور سپاسگزاریم. (تشویق حضار)
از جمله کسانی که در سفارتخانه ماندند، سه نگهبان عضو تفنگداران دریایی به نام های لری موریس، مایک ایست، و جیم تریسی بودند. آنها هنگام خروج از ساختمان با جمعیت بزرگی که میان آنها و میله پرچم ایستاده بودند، رو به رو شدند. تنش شدیدی بر فضا حاکم بود. هیچکس احساس امنیت نمی کرد. اما این تفنگداران دریایی مأموریتی داشتند که می بایست آن را به انجام برسانند و به این ترتیب جمعیت اندک اندک به آنها راه داد و آنها خود را به میله پرچم رساندند. این شکوه دیرین [پرچم آمریکا] را پایین آوردند، آن را تا کردند، و به ساختمان بازگرداندند.
لری، مایک، و جیم وظیفه خود را به انجام رسانده بودند. اما آنها یک وعده بی باکانه نیز دادند و آن این بود که یک روز آنها به هاوانا بازخواهند گشت و بار دیگر این پرچم را برخواهند افراشت. (تشویق حضار)
در آن زمان هیچکس تصورش را هم نمی کرد که آن روز، چه قدر دور باشد.
برای مدت بیش از نیم قرن روابط ایالات متحده و کوبا در کهربای سخت سیاست های جنگ سرد به حالت تعلیق درآمده بود. در این میان یک نسل کامل از آمریکایی ها و کوبایی ها بزرگ و پیر شدند. ایالات متحده در این مدت ده رئیس جمهوری جدید داشته است. در آلمان متحد دیوار برلین یک خاطره رو به محو شدن است. اروپای مرکزی که از قید و بندهای شوروی سابق رهایی یافته، اکنون بار دیگر جایگاه دموکراسی های شکوفا است.
و هفته پیش من به مناسبت بیستمین سالگرد عادی سازی روابط میان ایالات متحده و ویتنام در هانوی بودم. بیایید در این باره بیاندیشیم. جنگی طولانی و وحشتناک که زخم هایی محوناشدنی را بر جسم و روح وارد کرد، و دو دهه مداوای مشترک، و سپس دو دهه دیگر مراودات دیپلماتیک و بازرگانی را به دنبال داشت. طی این دوره ویتنام از کشوری تکه تکه شده بر اثر خشونت به یک جامعه پویا با یکی از سریع ترین اقتصادهای در حال رشد جهان تبدیل شد. و در تمام این مدت، به رغم تلاش های آشتی جویانه و عادی سازانه، روابط کوبا و آمریکا همچنان در گذشته قفل شده بود.
در همین حال، فناوری های نوین مردم را در همه جا قادر ساختند تا در گستره های بزرگی از اقیانوس ها و خشکی ها از پروژه های اشتراکی بهره مند شوند. دوستان من! برای درک این مهم که مسیر انزوا و بیگانگی متقابلی که ایالات متحده و کوبا در آن حرکت می کردند مسیر درستی نبود، و این که اکنون زمان آن رسیده است که ما به سمت و سویی امیدبخش تر حرکت کنیم، نیازی به استفاده از سامانه موقعیت یاب جهانی (GPS) نیست.
در ایالات متحده این به معنای درک این مطلب است که سیاست ایالات متحده به منزله سندانی که آینده کوبا روی آن شکل خواهد گرفت، نیست. فارغ از چندین دهه تلاش های خیرخواهانه، سیاست های گذشته به یک انتقال دموکراتیک قدرت نیانجامیدند. انتظار این که عادی سازی روابط در کوتاه مدت، تأثیری بزرگ خواهد داشت نیز به همان اندازه غیر واقع گرایانه است. هر چه که باشد آینده کوبا باید توسط مردم کوبا رقم زده شود. مسئولیت در قبال ماهیت و کیفیت حکومت و پاسخگو بودن آن بر عهده هیچ نهاد خارجی نیست؛ بلکه تنها بر عهده شهروندان این کشور است و همین گونه هم باید باشد. اما رهبران هاوانا – و مردم کوبا – باید این را نیز بدانند که ایالات متحده همواره قهرمان اصول و اصلاحات دموکراتیک باقی خواهد ماند. همانند بسیاری از دولت ها در داخل و خارج نیمکره ما، ما همچنان دولت کوبا را تشویق خواهیم کرد تا به وظایف خود تحت پیمان های سازمان ملل متحد و معاهدات حقوق بشری بین المللی – آمریکایی عمل نماید؛ وظایفی که بر عهده ایالات متحده و همه کشورهای دیگر قاره آمریکا نیز قرار دارد.
و ما به واقع بر این باوریم که مردم کوبا بیش از هر چیز به یک دموکراسی راستین نیاز دارند که در آن، مردم در انتخاب رهبرانشان، بیان ایده هایشان، و پرداختن به فرایض دینی شان آزاد باشند؛ جایی که در آن پایبندی به عدالت اقتصادی و اجتماعی به صورت کامل تری مشاهده شود؛ جایی که مؤسسات باید پاسخگوی مخدومان خود باشند؛ و جایی که جامعه مدنی مستقل است و اجازه شکوفایی دارد.
بگذارید این را به روشنی بگویم: برقراری روابط سیاسی عادی چیزی نیست که یک دولت به عنوان لطف نسبت به دولت دیگری انجام دهد. این چیزی است که دو کشور به اتفاق هم و زمانی که به سود شهروندانشان باشد، انجام می دهند. و در این مورد خاص، بازگشایی سفارتخانه های ما در دو سطح، یعنی مردم با مردم و دولت با دولت، اهمیت دارد.
نخست آن که ما بر این باوریم که برای مردم کشورهای ما فراگیری مطالب بیشتر درباره یکدیگر و ملاقات با هم، مفید خواهد بود. به همین خاطر، اکنون که مسافرت از ایالات متحده به کوبا از ماه ژانویه تاکنون ۳۵ درصد افزایش یافته و همچنان رو به افزایش است، ما دلگرم شده ایم. ما دلگرم شده ایم که شرکت های آمریکایی بیشتر و بیشتری در این جا به بررسی فعالیت های بازرگانی پرداخته اند؛ فعالیت هایی که به نوبه خود فرصت های تازه ای را برای شمار فزاینده کارآفرینان کوبایی به وجود خواهند آورد. و ما همچنین دلگرم هستیم که می بینیم شرکت های آمریکایی مایل هستند که به کوبا در جهت توسعه مخابرات و خطوط اینترنت کمک کنند و این که دولت به تازگی تعهد کرده است که ده ها هات اسپات وای- فای تازه و ارزان تر را به وجود آورد.
ما همچنین می خواهیم از نقش ویژه ای که جامعه آمریکائیان کوبایی تبار در برقراری روابطی تازه میان کشورهایمان ایفا کرده اند، یاد کنیم. و در واقع ما امروز در این جا نمایندگانی از آن جامعه را همراه خود داریم که برخی از آنها همین جا متولد شده اند و برخی دیگر متولد ایالات متحده هستند. آنها با پیوندهای محکم فرهنگی و خانوادگی خود می توانند در روح همکاری مشترک و پیشرفتی که خواهان ایجاد آن هستیم، مشارکت شایانی داشته باشند. همان گونه که آنها در جوامع خود در سرزمینی که آنها را پذیرفته است، مشارکت داشته اند.
برقراری دوباره روابط دیپلماتیک تماس های دولت های ما را نیز آسان تر خواهد کرد. به هر حال ما همسایه ایم و همسایگان همواره در زمینه هایی مانند هوانوردی غیرنظامی، سیاست های مهاجرتی، آمادگی مقابله با بلایای طبیعی، محافظت از محیط زیست دریایی، تغییرات جهانی آب و هوا، و دیگر مسائل سخت تر و پیچیده تر، موضوعات فراوانی برای گفت و گو دارند. داشتن روابط عادی موجب می شود که ما آسان تر با یکدیگر گفت و گو کنیم، و گفت و گو نیز به نوبه خود موجب عمیق تر شدن درک خواهد شد، حتی وقتی که خیلی خوب می دانیم که دیدگاه هایمان در همه موارد مشابه هم نیست.
همه ما به خوبی می دانیم که به رغم سیاست جدید پرزیدنت اوباما، تحریم های بازرگانی ایالات متحده علیه کوبا پابرجا خواهند ماند و تنها با اقدام کنگره، برداشته خواهند شد و این اقدامی است که ما به شدت از آن حمایت می کنیم. فعلا (تشویق حضار) فعلا پرزیدنت گام هایی را برای تسهیل محدودیت های موجود بر حواله ها، بر صادرات و واردات جهت کمک به کارآفرینان بخش خصوصی کوبایی، بر مخابرات، و بر مسافرت خانواده ها برداشته است. اما ما می خواهیم از این هم فراتر برویم. هدف از انجام همه این تغییرات کمک به کوبایی ها است تا با جهان مرتبط شده و زندگیشان را بهبود بخشند. و در حالی که ما سهم خود را انجام می دهیم، دولت کوبا را نیز تشویق می کنیم تا کاری کند که راه اندازی یک کسب و کار جدید، مشارکت در بازرگانی، و دسترسی به اطلاعات در اینترنت برای شهروندانش آسان تر شود. این تحریم همواره به مثابه یک خیابان دو طرفه بوده است – یعنی هر دو طرف باید موانعی را که کوبایی ها را عقب نگه می دارند، از میان بردارند.
من پیش از به پایان بردن سخنان خود می خواهم صمیمانه از رهبران کشورهای قاره آمریکا که برای مدت هایی طولانی ایالات متحده و کوبا را به برقراری مجدد روابط عادی تشویق کرده اند، سپاسگزاری کنم. من همچنین از پدر مقدس پاپ فرانسیس و واتیکان به خاطر حمایتشان از آغاز فصلی نوین در روابط میان دو کشور سپاسگزاری می کنم. و من فکر می کنم که این، اتفاقی نیست که پدر مقدس نخست به اینجا و سپس به ایالات متحده خواهد آمد. من در اینجا از پرزیدنت اوباما و پرزیدنت کاسترو به خاطر شهامتشان در نزدیک کردن ما به یکدیگر، به رغم مخالفت های چشمگیر، ستایش می کنم. من همچنین از روبرتا جِیکوبسون، دستیار وزیر امور خارجه، و تیم او، از همپایانمان در وزارت امور خارجه کوبا، از رئیس هیئت ما در کوبا، سفیر جف دلورنتس، و کارمندان فوق العاده او به خاطر همه تلاش هایی که به فرا رسیدن چنین روزی انجامید، سپاسگزاری می کنم. و من فقط به کارکنان فوق العاده سفارتمان می گویم که اگر شما فکر می کنید که این چند ماه گذشته سرتان شلوغ بوده است، پس بدانید که تازه اصل کارتان شروع شده است! (خنده حضار)
اما مهم تر از همه، مهم تر از همه، من می خواهم نسبت به مردم کوبا و جامعه آمریکائیان کوبایی تبار در ایالات متحده ادای احترام کنم. خوزه مارتی در جایی گفته بود: “هر چیزی که موجب جدایی انسان ها شود … گناهی در حق بشریت است.” روشن است که رویدادهای گذشته – سخنان شدیدالحن، اقدامات تحریک آمیز و تلافی جویانه، و فجایع انسانی – همگی این ها مایه اختلاف عمیقی بوده اند که انسانیت مشترک ما را تقلیل داده است. چه بسیار بودند روزهای فداکاری و اندوه! چه بسیار بودند دهه های بدگمانی و ترس! به همین خاطر است که من از سوی بسیاری از افراد در دو سوی تنگه [فلوریدا] تشویق می شوم. آنها – خواه به خاطر روابط خانوادگی خود و یا به خاطر تمایل ساده خود برای جایگزین کردن خشم با حسی سازنده تر – از این کنکاش برای یافتن راهی بهتر پشتیبانی کرده اند.
ما حرکت خود را در این مسیر بدون هیچ گونه خیال واهی درباره میزان دشواری آن، آغاز کرده ایم. اما به مقاصد خود مطمئن هستیم، به تماس هایی که برقرار کرده ایم یقین داریم، و از بابت روابط دوستانه ای که به وجود آورده ایم، خرسند هستیم.
و ما یقین داریم که زمان برقراری تماس با یکدیگر به عنوان دو ملتی که دیگر نه دشمن هستند و نه رقیب، بلکه همسایه یکدیگر هستند، همین اکنون است. اکنون زمان آن است که پرچم های خود را بگشاییم، آنها را برافراشته سازیم، و کاری کنیم که جهان بداند که ما خوبی یکدیگر را می خواهیم.
(به زبان اسپانیایی) ما یقین داریم که زمان برقراری تماس با یکدیگر به عنوان دو ملتی که دیگر نه دشمن هستند و نه رقیب، بلکه همسایه یکدیگر هستند، همین اکنون است. اکنون زمان آن است که پرچم های خود را بگشاییم، آنها را برافراشته سازیم، و کاری کنیم که جهان بداند که ما خوبی یکدیگر را می خواهیم.
اکنون و با این مأموریت درمانگر است که من لری موریس، جیم تریسی، و مایک ایست را طرف خطاب قرار می دهم. پنجاه و چهار سال پیش شما آقایان قول دادید که به هاوانا بازگردید و پرچمی را که سال ها پیش در آن روز ماه ژانویه پایین کشیده بودید، بار دیگر بر فراز سفارت ایالات متحده برافراشته سازید. امروز، من به نمایندگی از پرزیدنت اوباما و مردم آمریکا از شما دعوت می کنم که به وعده خود عمل کرده و پرچم آمریکا را تحویل دهید تا توسط اعضای کنونی ارتش ما به اهتزار درآید.
لری، جیم، و مایک! این نوبت شما است تا به سخنانی که موجب افتخار هر دیپلمات است، و همین طور موجب افتخار هر یک از اعضای تفنگداران دریایی ایالات متحده خواهد بود جامه عمل بپوشانید: به وعده داده شده عمل شد! از شما سپاسگزارم.
