جان کری، وزیر امور خارجه
سخنرانی درباره کنفرانس آب و هوا در پاریس (COP21) و اقدامات فراتر از آن
لو بورژه
پاریس، فرانسه
٩ دسامبر ٢۰۱۵
کری، وزیر امور خارجه: تاد، به خاطر سخنان بیش از اندازه دلپذیرتان فوق العاده سپاسگزارم. من واقعا متشکرم. ترجیح می دادم تشبیهی به کار می بردید که از موشک بالستیک کمتر خطرناک بود. (خنده حضار.) اما درک می کنم. حداقل منظور را می رساند. سفیر هارتلی، به راستی حضور شما در اینجا دلگرم کننده است؛ و جینا مک کارتی، که رئیس سازمان محافظت از محیط زیست ما است، از شما به خاطر حضورتان در اینجا بی نهایت ممنونم. سپاسگزارم. (تشویق حضار.)
بعد از ظهر همگی به خیر، از این که امروز در اینجا به ما پیوستید بسیار متشکرم. می خواهم از تاد استرن که طی چند سال گذشته مقدمات این کنفرانس را فرآهم آورده و کار فوق العاده ای انجام داده تشکر کنم. چنین کاری مستلزم سختکوشی و صبوری است. من می دانم آن نشست ها چگونه اند. او به سرتاسر جهان سفر کرده، و دور از نورافکن ها و دوربین ها با وزیران دیدار داشته است. این یک فرایند پیوسته و متعهدانه بوده است. تاد، ما از شما و از اینکه رهبری تیم ما را به عهده گرفتید عمیقا سپاسگزاریم. من از تمام نمایندگان هیئت ایالات متحده در اینجا تشکر می کنم. این کار دشواری است. و می خواهم مراتب تشکر خود را از هیئت های نمایندگی سایر کشورها که در اینجا حضور دارند نیز ابراز کنم. هیچ وزیر، هیچ هیئت نمایندگی نیست که بسختی کار نکرده باشد، و ساعات طولانی را در روز و در شب برای مدتی دراز صرف این کار نکرده باشد. و ما بسیار، بسیار سپاسگزاریم.
از شما، از همه شما که چنین تعهد بزرگی را برای این کوشش بسیار مهم پذیرفتید سپاسگزارم. همچنین نیاز به گفتن ندارد، از این که در این زمان بسیار پر مشغله وقت یافتید که در اینجا حضور یابید، از شما تشکر می کنم.
همانگونه که تاد خاطر نشان ساخت، این اولین کنفرانس COP نیست که من در آن شرکت می کنم.
ولی می توانم بگویم که بین این کنفرانس و کنفرانس های قبلی فرق بزرگی وجود دارد.
اول اینکه، سطح آمادگی فوق العاده بوده است- و من می دانم که ما بخش عمده آن را مدیون میزبانمان فرانسه، و به ویژه دوست و همکار من لوران فابیوس هستیم. و من از فرانسوی ها به خاطر سرپرستی و نظارت شان سپاسگزارم.
این همایش با سایر گردهمایی ها متفاوت است- چون حتی پیش از شروع گفتگو ها- پیشرفت های چشمگیری به دست آمده بودند.
سال گذشته ایالات متحده و چین، که بزرگترین اقتصادها و انتشار دهندگان جهان هستند و تقریبا ۴۰ درصد از مجموع انتشارات را موجب می شوند، گرد هم آمدند تا تعهدات بلندپروازانه خود را در زمینه کاهش انتشارات بعد از سال ٢۰٢۰ اعلام کنیم. این ثابت کرد موانعی که ده ها سال با آنها مواجه بودیم می توانند از سر راه مان برداشته شوند.
از آن زمان تاکنون، بیش از ۱۸۰ کشور که با هم ٩۵ درصد آلاینده های جهان را منتشر می کنند، تک تک به این هدف متعهد شده اند. این یک نشانه است- و آن کشورها که اکنون شمارشان به ۱۸۶رسیده است، پیش از آمدن به اینجا تعهدات خود را تعیین کردند. آنها به اینجا آمدند و اهداف و عزمشان را برای تحقق بخشیدن به آنها اعلام کردند. ما مصمم هستیم اینجا در پاریس به موفقیت دست یابیم. ۱۴۰ تن از سران کشورهای جهان همه در یک روز به پاریس آمدند تا تعهد شخصی خود را به یک توافقنامه جهانی نشان دهند- من در طول دوران خدمتم در دولت هرگز چنین چیزی ندیده بودم.
همه آنها- مانند ما- می دانند که ما به لحظه بسیار حساسی رسیده ایم، و این نکته را در اظهارات خود در اینجا روشن ساختند. ما شاهد یک جنبش برای دستیابی به توافقنامه ای که پیش از این هرگز وجود نداشته است هستیم. ولی در عین حال، از نزدیک آثار تغییرات آب و هوا را به چشم می بینیم. پیش بینی هایی که بسیاری از دانشمندان طی دهه ها می کرده اند در برابر چشمان ما در حال به وقوع پیوستن هستند، و در بعضی موارد با سرعت و شدتی بیش از آنچه ابتدا پیش بینی شده بود در حال وقوع اند.
بنا بر این، با توجه به اینکه کنفرانس کشورهای عضو می تواند بهترین فرصت برای اصلاح مسیری باشد که سیاره مان در آن قرار دارد، ما این هفته در پاریس گرد هم آمده ایم تا راه تازه ای را ترسیم کنیم، یک راه پایدار تا از بدترین، و ویران کننده ترین پی آمده های تغییرات آب و هوا پیش از این که به وقوع پیوندند، پیشگیری کنیم.
من می دانم که هیچکدام از شما که اینجا نشسته اید از اهمیت آنچه در میان است غافل نیستید، و- به همین دلیل هم هست در اینجا حضور دارید. واقعیت این است که تغییرات آب و هوا بر همه انسان ها، در تمام کشورهای سیاره مان تاثیر می گذارد. و اگر چالشی به همکاری جهانی و دیپلماسی موثر نیاز داشته باشد، همین چالشی است که در برابر ما قرار دارد. و هیچکس مانند اعضای کنفرانس تغییرات آب و هوا، شما، مردان و زنانی که سال ها پشت میزهای مذاکره نشسته اید، رویدادها و تظاهرات جانبی را سازمان داده اید، خواستار اقدامات موثر شده اید، درباره مذاکرات انجام شده گزارش داده اید، و به بقیه دنیا در درک آنچه که در حال روی دادن یا ندادن است کمک کرده اید، بیشتر از این نکته آگاه نیست.
حال، من می دانم که هنوز معدودی اصرار دارند که تغییرات آب و هوا یک حقه بازی یا حتی یک توطئه سیاسی است. دوستان من، این افراد تا حدی با علم و دانش بی ارتباطند که معتقدند بالا آمدن سطح دریاها اهمیتی ندارد، چون به نظر آنها آب اضافی بسادگی از اطراف زمین مسطح فرو خواهد ریخت. بدیهی است که آنها در اشتباهند.
اجازه دهید برای کسانی که هنوز ممکن است ٩٧ درصد مطالعات تغییرات آب و هوا را که توسط سایر دانشمندان مورد بازنگری قرار گرفته زیر سوال ببرند به نکات زیر اشاره کنم: لازم نیست دانشمند باشید تا بدانید که زمین گرد است؛ که خورشید از مشرق طلوع و در مغرب غروب می کند؛ و این که قوه جاذبه موجب فرو افتادن اشیا به زمین می شود. شما می توانید صدها نمونه از چیزهای ساده ای را که هر روز اتفاق می افتند و یافته های علمی را بازتاب می دهند، انتخاب کنید. برخلاف ادعای بعضی ها، لازم نیست دانشمند باشید تا ببینید که زمین هم اکنون از راه های واقعی، قابل اندازه گیری و نگران کننده ای در حال تغییر است.
به این نکته توجه کنید: دهه گذشته گرم ترین دهه ای بوده که تاکنون ثبت شده است؛ دهه قبل از آن به عنوان گرم ترین دهه در رتبه دوم قرار داشته و دهه پیش از آن از این نظر در رتبه سوم قرار داشته است.
نوزده سال از گرم ترین سال های تاریخ طی دو دهه گذشته پیش آمده اند. و سال جاری می رود تا به عنوان گرم ترین سال از همه سال های دیگر ثبت شود؛ ازجمله ماه ژوئیه گذشته، گرم ترین ماهی بوده که تاکنون به ثبت رسیده است.
بگذارید به شما بگویم، من در سفرهایم به عنوان وزیر امور خارجه، از نزدیک پی آمدها را مشاهده کرده ام. من از دلتای مکونگ در ویتنام دیدن کردم، جایی که سیل برنجزارهایی را که قرن ها پشتوانه اقتصادی و مادی منطقه بودند تهدید می کند. وقتی جوانتر بودم، من در آنجا خدمت و در نبردی بین دو سبک زندگی مبارزه کردم- جالب این است که امروز، نبرد میان خود زندگی و نیروی طبیعت در جریان است.
پیش تر در سال جاری پرزیدنت اوباما و من به آلاسکا، که همچنین در خط اول جبهه این پیکار قرار دارد سفر کردیم. من با بومیان آلاسکا که در جستجوی زمینی امن تر مجبور شده اند جوامع شان را ریشه کن و جا به جا کنند، ملاقات کردم. پرزیدنت اوباما پیاده به یک یخچال طبیعی رفت و در پای آن که از سال ۱۸۱۵ تاکنون به اندازه یک مایل و ربع، و سال گذشته به تنهایی به قدر ۱۸٧ پا آب شده وعقب نشینی کرده است، ایستاد.
در سال های اخیر آنچه که ما عادت داشتیم هوای وخیم بنامیم به یک پدیده عادی جدید تبدیل شده است. بندرت می توانیم به اخبار گوش دهیم و خبری درباره یک توفان ویران کننده، یک خشکسالی، یک سیل و یک آتش سوزی نشنویم. بعضی از این توفان ها، توفان هایی هستند که زمانی هر پانصد سال یک بار رخ می دادند. اکنون در هر ٢۵ سال، یا حتی به صورت مکررتر رخ می دهند. در نوامبر، شهر چنای در هند بارانی ترین ماه را در طول تاریخ تجربه کرد. در اثر جاری شدن سیل، نزدیک به سیصد نفر جان باختند. هجده تن آنها بعد از این که یک مولد برق در یک بیمارستان زیر سیل رفت و به منبع اکسیژن بیمارستان آسیب رساند، کشته شدند. بگذارید به روشنی بگویم که ایالات متحده در کنار دوستان هندی مان ایستاده است و پشتیبانی و کمک مالی خود را برای رسیدگی به آثار مخرب این سیل ها به آنها ارائه می دهد.
اما، متاسفانه، رویدادهای بی سابقه نظیر اینها به یک کشور و یک منطقه محدود نمی شوند. این نوع وقایع در همه جا در حال روی دادن هستند. و همه آنها با هم، نشانه های هشدار دهنده ای هستند که هیچ شخص معقولی نباید نادیده بگیرد. آنچه به راستی ناراحت کننده است این است که این وضع درست همانی است که دانشمندان پیش بینی کرده بودند. علم طی چندین دهه به ما هشدار داده، و بر سر ما فریاد می زد. و ما این را هم می دانیم که اگر راه فعلی را، با افراد فراوانی که در انتظار نشسته و دست روی دست گذاشته اند تا کس دیگری مسولیت را به عهده گیرد ادامه دهیم، حدس می زنید چه پیش می آید؟ آسیب به شکل تصاعدی افزایش خواهد یافت.
بنا بر این، جان کلام این است، اگر جامعه جهانی هم اکنون برای فاصله گرفتن از یک اقتصاد مبتنی بر کربن بالا به اقدام جسورانه ای دست نزند، ما با آسیب های غیر قابل تصوری به زیستگاه مان، تاسیسات زیربنایی مان، تولید مواد غذایی مان، منابع آبمان و احتمالا به خود زندگی مان مواجه هستیم. اشتباه نکنید. اگر جامعه جهانی گرد هم نیاید و از به پا خاستن در برابر این چالش امتناع ورزد، اگر ما همچنان بگذاریم موانع محاسبه شده ضرورت این لحظه را بر هم زنند، به خاطر کوتاهی اخلاقی که پی آمد تاریخی در بر خواهد داشت، مسول خواهیم بود. ما نه تنها در برابر خود، بلکه در برابر آینده مسول خواهیم بود و فرزندان و نواده های ما بی شک خواهند پرسید، چگونه همه ما تا این حد نابینا، تا این حد تعصبی و حتی تا این حد دچار اختلال و آشفتگی بودیم که از اقدام درباره واقعیت هایی که دانشمندان بسیاری در مطالعات فراوان خود طی یک دوره طولانی مورد تاکید قرار دادند و با مدارکی بسیار فراوان مستند ساختند، درماندیم.
دوستان من، ما هیچ عذری نداریم. به همین دلیل است که ما باید ظرف ۳۶ تا ۴۸ ساعت آینده دست به اقدام بزنیم. ما باید این کار را به سرانجام برسانیم. اخیرا من مقاله ای خواندم که این گفتگوها را با یک سریال تلویزیونی دنباله دار مقایسه کرده بود. هر بخش از داستان به خودی خود مهیج و گیرا است، اما اگر شما چند سالی داستان را دنبال کنید، و سپس یکبار دیگر به عقب برگردید، حدس می زنید چه پیش می آید؟ شما داستان را به همان صورتی که ترکش کردید، با همان هنرپیشگان و همان چهره ها و همان نزاع ها بازخواهید یافت. و هر بار که ما گرد هم آمده ایم آژیر خطر از سوی مادر طبیعت بلند تر و بلندتر شده و به ما گوشزد کرده است که وقت دارد از دست می رود.
خوشبختانه، می دانیم واقعیت این است که هنوز دیر نشده است. و به همین دلیل است که بسیاری از ما با قوت به آنچه که در اینجا انجام می دهیم باور داریم. حمایت از جنبش های محلی در سطح وسیعی در سراسر جهان افزایش یافته است. شهرداران، افراد، مردم، سازمان های غیردولتی مدت ها پیش از دولت های فدرال دست به اقدام زده اند. و لازم نیست چندان دورتر از اتاق های مذاکره بروید تا دنیایی را ببینید که آماده و مشتاق اقدامات جهانی در زمینه تغییرات آب و هوا است. در مقر کنفرانس راه بروید و نمایندگان سازمان های غیردولتی، کارآفرینان، دانشمندان، دانشجویان، رهبران مذهبی، قانونگذاران، شهرداران، زنان، مردان، و کودکان از تمام پیشینه ها را خواهید دید که به اینجا آمده اند و به هر نحوی که می توانند در این مبارزه شرکت می کنند. در هر غرفه ای در قسمت های سبز و آبی توقف کنید، طرح های باورنکردنی را مشاهده خواهید کرد که نوآوران در سراسر جهان پیگیری می کنند یا سال هاست که به دنبال تحقق بخشیدن به آنها هستند.
مردم در سراسر جهان از فرصت ها استفاده می کنند، دست به ابتکار می زنند و جوامع خود را حرکت می دهند. ولی همین افراد در اینجا، پاریس، در انتظار دیدن علامتی هستند که نشان دهد رهبران جهانی سرانجام به ضرورت این کار پی برده اند. آنها از ما انتظار دارند چهارچوبی ایجاد کنیم تا آنها را قادر به کارهای بیشتری سازیم؛ و از ما انتظار دارند به آنها نشان دهیم که سران کشورهایی که به اینجا آمده اند و هفته گذشته با شور و شوق در این کنفرانس سخنرانی کردند، وقتی خواستار دست یافتن به یک توافقنامه جهانی شدند، در گفته خود جدی بودند. این شهروندان از دولت هایشان می خواهند تا ما سرانجام تعهد خود را به انرژی پاکیزه که همه می دانند برای تضمین ایمنی آینده مان ضروری است، نشان دهیم.
و به همین دلیل است که من در این تالار، می خواهم یک بار دیگر آنچه را که پرزیدنت اوباما هفته پیش گفت تکرار کنم: ایالات متحده آمریکا نه تنها نقش خود را در ایجاد این مشکل به رسمیت می شناسد، بلکه مسولیت مقابله با آن را به عهده می گیرد. اگر به غرفه های کشورها در لو بورژه بروید، خواهید دید چه اقدامات مهمی در حال انجام هستند و به وسعت تعهد کشورها سندیت داده می شود. کشورها با شرایط بسیار متفاوت مشغول انجام کارهای جدی، بلندپروازانه، و تحول انگیز در میدان هستند تا میزان انتشارات را کاهش دهند؛ خود را با یک جهان گرمتر سازگار کنند؛ و برای ایجاد الگوهای نوآورانه کسب و کار، مطابق با اهداف مشترکمان در زمینه آب و هوا با بخش خصوصی همکاری می کنند.
ولی واقعیت این است که ما در چند روز آینده، در چند ساعت آینده، اینجا در این کنفرانس می توانیم کارهای به مراتب بیشتری را انجام دهیم. حالا، من می دانم در جلساتی که داشته ایم تصمیم گیری دشوار، و بحث ها پیچیده اند. اگر چنین نبود، این مشکل مدت ها پیش حل شده بود. ولی خانم ها و آقایان، وضعیت موجود – و این لحظه- اقتضا می کند که ما بدون دستیابی به یک توافقنامه جهانی بلندپروازانه، فراگیر و پایدار پیرامون آب و هوا، پاریس را ترک نکیم. پس از ده ها سال کار، اقدامات نیم بند، و تلاش های نا رسا برای برانگیختن اقدامات جهانی، همه ما می دانیم که یک توافقنامه موثر دقیقا چه چیزهایی را باید در بر گیرد.
نخست و مهمتر از هر چیز، ما به توافقنامه ای نیاز داریم که به همان اندازه که بلندپروازانه است باید امکان پذیر باشد. ما هیچ چیز را در بلندپروازی از دست نمی دهیم. امروز ما – ایالات متحده – رسما عضویتمان را در آنچه که ائتلاف بلندپروازانه می خوانیم، اعلام می کنیم. این ائتلاف متشکل از گروهی از کشورها است که به تضمین بلندپروازانه بودن توافقنامه کاملا متعهد هستند. مقابله با تغییرات آّب و هوا مستلزم یک تغییر اساسی در شیوه تامین برق سیاره ما خواهد بود. و هدف ما چیزی کمتر از یک تحول مداوم در اقتصاد جهانی نخواهد بود.
این یک رویای واهی نیست. این یک نقشه خیالی نیست، و مثل آن نیست که ما در انتظار گودو نشسته باشیم تا بیاید و مشکلات ما را حل کند. نه، اینطور نیست. این وضعیتی نیست که ما امیدوار و دست به دعا بنشینیم تا یک فرد باهوش بیاید و راه حل را با خود بیاورد. نه. ما همین حالا هم راه حل را داریم. و این بخشی از وضعیتی است که درباره این موضوع تا این حد آزار دهنده شده است. راه حل مقابله با تغییرات آب و هوا، سیاست گذاری درباره انرژی است. البته می دانیم که در سال های آینده ما به استخراج نفت و گاز ادامه خواهیم داد. ولی حتی کشورهایی که اقتصادهایشان به طور عمده به تولید نفت وابسته است، منابع انرژی خود را متنوع ساخته و به منابع تجدیدشدنی رو آورده اند. در ضمن، ایالات متحده که از این رویکرد دفاع می کند، امروزه بزرگترین تولید کننده نفت و گاز در جهان است.
نمونه ای از این گذار اقتصادی، دوبی است که اخیرا به تشکیل یک صندوق ٢٧ میلیارد دلاری برای دستیابی به هدف امارات متحده عربی در نصب صفحه های خورشیدی روی تمام ساختمان ها تا سال ٢۰۳۰ و ایجاد تغییرات مناسب در ساختمان های قدیمی تر متعهد شده است، تا از نظر مصرف انرژی کار آیی بیشتری داشته باشند. ما باید اطمینان حاصل کنیم که این توافقنامه گزینه های سیاست انرژی را در تسهیل دگرگونی مورد نیاز ما امکان پذیر می سازد، ولی همچنین توانایی ها و ظرفیت ها و نیازهای کشورهای مختلف را به رسمیت می شناسد.
ما همچنین به توافقنامه ای نیاز داریم که انعطاف پذیر باشد. هر یک از کشورهای روی زمین دارای شرایط ملی، سیاست ها، اقتصاد، و قابلیت های خاص خود است که باید مورد توجه قرار گیرند. ما به این اصل احترام می گذاریم. بدیهی است که این عوامل ممکن است هر سال تغییر کنند. به همین دلیل است که انعطاف پذیری در این توافقنامه حایز اهمیت است، و به همین دلیل است که ما باید آن را در هر گوشه توافقنامه بگنجانیم.
حالا، کسانی هستند که از فکر هدفی که در سطح ملی تعیین شده باشد انتقاد کرده اند. اجازه دهید به عنوان شخصی که در کیوتو حضور داشته، و به عنوان شخصی که سعی کرده چنین هدفی را در مجلس سنای ایالات متحده ارائه کند و در تصویب یافتن آن ناکام مانده، به شما بگویم که ما درس های گذشته را آموخته ایم. دلیل این که اکنون این تعداد از کشورها گرد میز مذاکره نشسته اند، دلیل اینکه تقریبا همه کشورهای جهان – به استثنای ده کشور- اهداف ملی خود را اعلام کرده اند، دقیقا این است که هیچ اقدامی برای همه کشورها قابل اجرا نیست. ما در طی سال ها آموخته ایم که هر کشور باید بر اساس ارزیابی ها و قابلیت های خود اقدام کند، و این عوامل با مرور زمان تغییر خواهند کرد.
بنابراین، هر کشور پس از کنفرانس پاریس هر کاری که در توانش باشد انجام می دهد. ولی هیچ کشوری به انجام کاری که در توانش نباشد مجبور نمی شود. و هیچ کشوری نباید به عنوان پی آمد این وضع مرعوب شود. هیچ تنبیه یا مجازاتی وجود ندارد. اما باید نظارتی در کار باشد.
حالا، همه ما در این کار شریک هستیم و مقصود اساسی روشن ساختن این نکته است که چرا این توافقنامه ثمر بخش خواهد بود و می تواند ثمربخش باشد. ولی من بر این نکته تاکید می کنم که حق نشستن پشت میز مذاکره با میزان کاهش انتشاراتی که در سطح ملی تعیین شده، به این معنی نیست که کشوری که این توافقنامه را امضا می کند می تواند بدون هیچ مواخذه ای از زیر تعهدات خود شانه خالی کند یا تقریبا هیچ کاری درباره آن انجام ندهد. ایالات متحده مدت های طولانی از اصل مسولیت مشترک اما متفاوت و قابلیت های هر کشور حمایت کرده است، و هر یک از ما تا حد ممکن هر کاری از دست مان بر می آید باید انجام دهیم. این عادلانه است که از کشورهای توسعه یافته انتظار اقدامات بیشتر، و از سایر کشورها انتظار اقدامات و رویکردها در مقیاس کوچک تری داشته باشیم. ما این اصل را به رسمیت می شناسیم.
ولی برای عادل بودن در قبال شهروندان جهان، این توافقنامه باید تضمین کند که همه کشورها نقش مشترکی دارند- اصل مسولیت مشترک اما متفاوت را به خاطر داشته باشید. این توافقنامه، اگر ما به توافقنامه مورد نظرمان دست یابیم، پر از تمایزهایی خواهد بود زیرا هر کشور با طرح خود به میز مذاکره می آید. این همان تفاوت است. ولی همچنین باید دانست که همه کشورها بر اساس یک نظام شفافیت در مورد پیشرفت هایشان پاسخگو خواهند بود. چرا؟ تا درس های آموخته شده، تا فناوری های توسعه یافته و به اجرا گذاشته شده، و دستاوردهای کسب شده، همه بتوانند به اشتراک گذاشته شوند و سپس توسط دیگران تکرار و اجرا شوند و همه بتوانند بر اساس آن تجربیات به پیشرفت ادامه دهند. این روند در تضمین بهترین و موثرترین راه پیشرفت به ما کمک خواهد کرد.
ما همچنین می توانیم – و باید راهبردهای مختلف را به کار ببندیم. هر یک از ما می تواند اهداف مختلفی را دنبال کند. اشکالی در این کار نیست. ولی همه باید در قبال یکدیگر، و در نهایت در قبال نسل آینده و نسل بعد از آن پاسخگو باشیم. این بدان معناست که همه کشورها موظفند در رابطه با اقدامات جاری و پیشرفت های انجام شده به طور مرتب گزارش دهند. این تنها راهی است که ما به عنوان یک جامعه جهانی از طریق آن می دانیم در کجا ایستاده ایم؛ و تنها راه برای مطمئن ساختن بخش دولتی و بخش خصوصی از این بابت است که در پشت سر وعده های ما پشتوانه ای وجود دارد- اطمنیان بخشیدن از این بابت که ما به وعده های خود عمل خواهیم کرد. فراموش نکنید، یکی از کارهایی که ما واقعا انتظار داریم در اینجا به انجام برسد و پاریس را تا این حد مهم ساخته، این نیست که ما اینجا را با این آگاهی ترک می کنیم که می دانیم هرکاری که انجام می دهیم دمای جهان را تا دو درجه سانتیگراد پایین می آورد، بلکه این است که کار ما به بازار جهانی پیام فوق العاده ای بفرستد- و آن پیام این است که ۱۸۶ کشور واقعا به تحقق بخشیدن به این هدف متعهد هستند — و این پیام به بخش خصوصی کمک می کند تا سرمایه را بر اساس این آگاهی که آینده ای متعهد به این مسیر پایدار وجود دارد حرکت دهد. به این دلیل است که ما به یک نظام قوی و از لحاظ قانونی الزام آور و شفاف نیاز داریم. این حیاتی است.
حالا، ما همچنین نیازمند توافقی هستیم که بر سازگاری و انعطاف پذیری تاکید داشته باشد.
ما می دانیم که کشورهایی وجود دارند که برای آنها تغییرات آب و هوا امروز در حکم تهدیدی برای موجودیتشان است. این برای آنها موضوعی نیست که به مسائل الحاقی و یا سال های بسیار شدید [از نظر وضع جوی] وابسته باشد – بلکه یک موضوع مرگ و زندگی است. دیروز من با رهبران کشورهای جزیره ای – کشورهای جزیره ای کوچک – دیدار کردم و آنها نگرانی های مشروع خود را از این بابت که دریا کشورهایشان را خواهد بلعید ابراز داشتند. و حقیقت امر این است که بیشتر این کشورها هیچ نقشی، یا تقریبا هیچ نقشی، در ایجاد این مشکل نداشته اند.
و یکی از واقعیت های سختی که با آن رو به رو هستیم، این است که این تاخیر همگانی ما اکنون بدین معنا است که برخی از پیامدهای تغییرات آب و هوا بازگشت ناپذیر خواهند بود – این قضاوت من نیست، بلکه باز هم علم این را می گوید. بنا بر این، ما مسئولیت اخلاقی داریم که خود را با این تاثیرات سازگار کنیم، در برابرشان آماده باشیم و آنهایی را که در میان ما از همه آسیب پذیرترند، به همین کار قادر سازیم.
این بدان معنا است که ما باید تلاش های خود را برای بسیج پشتوانه مالی در رابطه با آب و هوا از همه منابع ممکن – هم دولتی و هم خصوصی – افزایش دهیم. روشن است که بزرگترین اقتصادهای جهان – از جمله ایالات متحده – باید نقش عمده ای را در این زمینه ایفا کنند. عقل سلیم این را می گوید. به همین دلیل ایالات متحده متعهد شده است ۳ میلیارد دلار به صندوق آب و هوای سبز کمک کند. به همین دلیل ایالات متحده تاکنون سالانه بیش از ۲٫۵ میلیارد دلار برای تامین مالی در رابطه با مسائل مربوط به آب و هوا، از جمله هر سال بیش از ۴٠٠ میلیون دلار از منابع متکی بر کمک رایگان برای تطبیق با وضع آب و هوا در سطح جهانی کمک کرده است.
اما ما می دانیم که به چیزی بیش از این نیاز است. بنا بر این من امروز خوشحالم که اعلام کنم ایالات متحده متعهد می شود تا سرمایه گذاری های همگانی خود را بر مبنای کمک رایگان برای سازگاری با آب و هوا را تا سال ۲٠۲٠ دو برابر کند. (تشویق حضار) و ما آماده ایم سهم خود را ادا کنیم. و ما آسیب پذیرترین کشورها را به حال خویش رها نخواهیم کرد تا در عمل به تنهایی توفان را از سر بگذرانند.
اکنون محافظت از آینده مان پیش از آن که خیلی دیر شود، بستگی به این دارد که همه ما – همه کشورها – برای رویارویی با این لحظه آماده باشند.
همان طور که پیشتر گفتم، پرزیدنت اوباما و من دیدگاه های بسیاری از کشورهای در حال توسعه را در رابطه با آلودگی کربنی کاملا درک می کنیم. ما مسئله را می فهمیم.
و من می توانم به شما از این بابت اطمینان دهم: هیچ رئیس جمهوری در تاریخ بیش از باراک اوباما بر مسئله پایبندی ایالات متحده به مسئولیت خود تمرکز نداشته است. این که این مسئله در دیدار او با رهبران کشورهایی که امروز در این جا نمایندگی می شوند، در راس مسائل مهم قرار دارد، دلیل دارد. دلیلش این است که او این مسئله را یک اولویت تلقی می کند –که باید در همه عرصه ها، با همه ابزارهایی که در دسترس او قرار دارند، و در سرتاسر دولت او مورد رسیدگی قرار گیرد.
در پرتو سیاست هایی که پرزیدنت اوباما داشته است، اکنون انتشارات ایالات متحده از آنچه که ما در دو دهه گذشته داشته ایم کمتر است. تا سال ۲٠۲۵ ما مسافتی را که خودروهایمان با استفاده از یک گالن بنزین طی می کنند دو برابر خواهیم کرد؛ ما تولید برق حاصل از نیروی باد را سه برابر و تولید برق خورشیدی را ۳٠ برابر کرده ایم؛ و ایالات متحده مقدار کل آلودگی کربنی خود را بیش از هر کشور دیگری در جهان کاهش داده است. هیچکس نباید در تعهد ما نسبت به دستیابی به اهدافمان و یا در توانایی ما برای انجام چنین کاری تردید کند.
اما همان طور که بارها گفته ام، هیچ کشوری به تنهایی – حتی ایالات متحده که بزرگترین اقتصاد جهان را دارد و همراه با چین یک انتشار دهنده است،– این دو کشور باهم بزرگترین انتشاردهنگان گاز – حدود چهل و چند درصد – شمرده می شوند– هیچ کشوری به تنهایی نمی تواند این مشکل را حل کند و یا از عهده هزینه آن برآید. و این اصلا لفاظی نیست. انجام این کار اساسا از لحاظ فیزیکی محال است.
واقعیت این است که حتی اگر یکایک شهروندان آمریکایی با دوچرخه به سر کار بروند، یا اگر به اتفاق هم با یک خودرو به مدرسه بروند، یا برای تامین برق خانه هایشان تنها از صفحه های ویژه انرژی خورشیدی استفاده کنند – حتی اگر هر یک از ما یک دوجین درخت هم بکاریم – اگر ما بتوانیم به طریقی همه گازهای آلاینده گلخانه ای داخلی خود را حذف کنیم، حدس بزنید که چه اتفاقی می افتد؟ این باز هم برای خنثی کردن آلودگی کربنی که از سایر نقاط جهان می آید کافی نخواهد بود. اگر همه کشورهای صنعتی مقدار آلاینده های خود را به صفر برسانند – یادتان باشد که من چه گفتم – همه کشورهای صنعتی آلاینده های خود را به صفر برسانند، این باز هم کافی نخواهد بود – نه در زمانی که بیش از ۶۵ درصد از آلودگی کربنی جهان توسط جهان در حال توسعه تولید می شود. البته ما در این جا انگشت اتهام به سوی کسی دراز نمی کنیم. موضوع سرزنش کردن نیست. این چیزی است که بازگوکننده رفتارهایی است که در انقلاب صنعتی آغاز شد و همه آن را در پیش گرفتند، ولی ما به این جا آمده ایم تا آن را تغییر دهیم. فارغ از این که نیمی از جهان برای تصحیح کارهای خود چه اقداماتی انجام دهد، اگر اقدامات مشابهی توسط دیگر کشورهای جهان انجام نگیرند زمین همچنان با مشکل رو به رو خواهد بود.
قوانین فیزیک جو روشن هستند: آلودگی کربنی، آلودگی کربنی است – و آسیب یکسانی می رساند، صرفنظر از این که از بالتیمور بیاید، یا منشا آن پکن، کلکلته یا کیپ تاون باشد.
بنا بر این همه ما باید نسبت به آینده هوشمندانه تر عمل کنیم و دقیقا به همین دلیل است که همه ما این هفته به پاریس آمده ایم.
و من باید به شما بگویم که یک سال گذشته واقعا فوق العاده بوده است. مشاهده سطح مشارکت کشورهای سراسر جهان در ارتباط با آب و هوا هیجان انگیز بوده است. ۱۸۶ کشور – که مسؤل ۹۵ درصد آلاینده های جهان هستند در اینجا حضور دارند– و برخی از کشورها ، مانند سوریه که در آشفتگی به سر می برد، لیبی که اصلا دولت ندارد، و همچنین کره شمالی، حضور ندارند. منظور من این است که در این مورد فکر کنید. آنها -کشورهای شرکت کننده- شامل اکثریت گسترده کشورهای رو به توسعه که به این تلاش پیوستند، هرکدام اهداف خود برای کاهش [آلاینده ها] را اعلام کردند. و به خاطر این کار شایسته ستایش فراوانی هستند. اما اکنون ما باید به این اهداف دست یابیم.
من می دانم که در نگاه اول به نظر می رسد در شرایطی که اقتصاد شما با مشکل رو به رو است، در زمانی که شما چند میلیون، ده ها میلیون، و یا صدها میلیون فقیر دارید، و منابعی مانند زغال سنگ و نفت دست کم در کوتاه مدت ظاهرا ارزان تر و در دسترس تر هستند، توجیه منطقی سرمایه گذاری در انرژی دشوار جلوه می کند.
اما واقعیت این است: واقعیت این است که در بلندمدت انرژی مبتنی بر کربن یکی از پرهزینه ترین سرمایه گذاری هایی است که هر دولتی ممکن است انجام دهد.
و به همین دلیل است که ما در ایالات متحده هر گونه تامین بودجه دولتی را برای انواع خاصی از نیروگاه های متکی بر کربن، زغال سنگ، و سوخت های دیگر را متوقف کرده ایم؛ چون صورت حساب انرژی تولید شده با سوخت های کربنی چیزی به مراتب بیشتر از هزینه های ساخت و بهره برداری از یک نیروگاه برق را در بر می گیرد. و این در ترازنامه نشان داده نمی شود. در ارزیابی های هزینه واقعی باید اثرات جانبی نیز در نظر گرفته شوند – که در رابطه با تغییرات آب و هوا، برای این که هزینه های اولیه را دست کم به دو یا سه برابر برسانند کفایت می کند. بنا بر این، در این جا مسئله شش پنی در میان نیست، بلکه دو یا سه برابر آن مطرح است.
برای نمونه، شما باید هزینه ویرانی های غیرقابل تصور کشاورزی و زیست محیطی، و صورتحساب های بیمارستانی را به خاطر آصم، برای بیماران آمفیزم، و میلیون ها مورد مرگ و میری که در اثر آلودگی هوای ناشی از استفاده از سوخت های فسیلی روی می دهد نیز لحاظ کنید. شما باید هزینه بازسازی پس از توفان ها و سیل های ویرانگر را نیز در نظر بگیرید. تنها از زمانی که من به عنوان وزیر خارجه تعیین شده ام، یعنی از سال ۲٠۱۳ تاکنون، ایالات متحده مجبور شده به خاطر رویدادهای ناشی از آب و هوای بسیار نامساعد حدود ۱۶٠ میلیارد دلار هزینه کند. ۱۶٠ میلیارد دلار در مدت زمانی کمتر از سه سال.
این تنها نگاهی گذرا به آن چیزی است که برای همه ما در راه است: نگهداری و تعمیر زیرساخت ها در نتیجه بالا آمدن آب دریاها و توفان های شدیدتر، موارد قطع برق، پایین آمدن بازده نیروی کار در نتیجه گرمای شدید – و این فهرست همچنان ادامه دارد. و همه این ها، و بلکه بیشتر از آن را باید به هزینه ای که به خاطر ادامه وابستگی به منابع انرژی با کربن بالا صرف می کنیم بیافزاییم.
جای هیچ تردیدی نمی تواند وجود داشته باشد: هزینه تلاش برای دستیابی به انرژی پاکیزه اکنون در مقایسه با جایگزین های امروزی بسیار ارزان تر است – اما در برابر پیامدهای ناشی از تغییرات بعدی آب هوا به مراتب ارزان تر تمام می شود.
اما برای کشورهای در حال توسعه، من این را تصدیق می کنم که هزینه تنها بخشی از معادله را تشکیل می دهد. این تنها یک بخش است. کشورهای در حال توسعه از ابزارها و یا توانایی های مشابه دیگر کشورها برخوردار نیستند و به فناوری های مشابه آنها نیز دسترسی ندارند. از این رو است که کشورهای ثروتمندتر در میان ما، باید سهم خود را در کمک به بسیج پشتوانه مالی، به منظور ظرفیت سازی، و برای کمک در جهت فراهم ساختن فناوری ارزان قیمت، ادا کنند – و ایالات متحده همچنان و در سطوح گسترده به این کار ادامه خواهد داد.
کپنهاگ، جایی که در آن کشورها متعهد شدند که تا سال ۲٠۲٠ سالانه ۱٠٠ میلیارد تامین کنند، گام بزرگی برداشت. و ما نسبت به آن کاملا متعهد هستیم و در حال دست یافتن پیشرفت های خوبی نیز هستیم.
اما حقیقت این است که این تنها بخشی از مسئله را تشکیل می دهد.
آن چه در بخش خصوصی روی می دهد چیزی ازخارق العاده کم ندارد. در سطح بین المللی اهمیت اساسی دارد. تامین مالی برای طرح های مربوط به آب و هوا از سوی بخش خصوصی درسطح بین المللی- هم اکنون –پیش از توافقنامه– به حدود ۶۵٠ میلیارد دلار در سال رسیده است. و چندین بانک متعهد شده اند که در صورت پیدایش فرصت مناسب برای این طرح ها، چندین میلیارد دیگر بپردازند. سیتی گروپ (Citygroup) به تازگی از تعهد خود مبنی بر پرداخت سالانه صد میلیارد دلار طی ده سال آینده خبر داد و به این ترتیب مبلغ اولیه ای را که در سال ۲٠٠۷ به عنوان هدف خود تعیین کرده بود، دو برابر کرد. بانک آمریکا (Bank of America) هم به تازگی به پرداخت ۱۲۵ میلیارد طی یک دهه آینده متعهد شد و به این ترتیب هدفی را که همین چند سال پیش تعیین کرده بود سه برابر کرد. گلدمن ساکس (Goldman Sachs) نیز به پرداخت صد میلیارد دلار طی یک دهه آینده متعهد شد.
همچنین ایالات متحده با هدف جذب سرمایه گذاری های بیشتر مصمم است با بانک جهانی و دیگر نهاد های چند جانبه برای بهره برداری از تخصص آنها و جلب سرمایه های جمعی در بخش خصوصی برای کمک به ایجاد بازارهای انرژی تجدید شدنی برای امروز و فردا همکاری کند. انتخاب های درستی بکنیم – بخش خصوصی کار خود را انجام خواهد داد. چرا؟ چون انرژی پاکیزه فقط راه حل تغییرات آب و هوا نیست. بلکه یکی از بزرگترین فرصت های اقتصادی که جهان تاکنون با آن آشنا شده نیز شمرده می شود: تقاضا برای سرمایه گذاری در بخش انرژی تا سال ۲٠۳۵ به حدود پنجاه هزار میلیارد دلار خواهد رسید و بخش اعظم آن در زمینه انرژی پاکیزه خواهد بود. بیایید به فرصت های کسب و کار، به فرصت های شغلی که ایجاد خواهند شد، و به میلیون ها نفری که در گوشه و کنار جهان به خاطر این دگرگونی از فقر نجات خواهند یافت، بیاندیشیم. بازاری که امروز حدود ۴ تا ۵ میلیارد نفر را شامل می شود، طی ۳٠، ۴٠، و ۵٠ سال آینده به ۹ میلیارد نفر افزایش خواهد یافت.
بنا بر این، وقتی پای اقتصاد در میان باشد، هیچ کشوری با مسئله انتخاب میان بد و بدتر رو به رو نیست. به هیچ وجه!
اکنون – در بحبوحه این مذاکرات – همان طور که پیش تر در مورد آن سریال تلویزیونی گفتم – ممکن است گاهی این احساس به وجود آید که شرایط طی بیست سال گذشته تغییر نکرده است. اما حقیقت این است که در حالی که ما دست به کار مذاکره بوده ایم که چگونه کشورهای جهان را برای مقابله با تغییرات آب و هوا به یکدیگر نزدیک کنیم، بخش انرژی پاک نیز به صورت خودجوش با شتاب چشمگیری در حال رشد بوده است.
این موضوع را در نظر بگیرید که از هنگام گردهمایی ما در کپنهاگ برای ۱۵-COP تاکنون،هزینه انرژی خورشیدی تا بیش از هشتاد درصد کاهش و ظرفیت تجهیزات نصب شده آن بیش از پانصد درصد افزایش یافته است.
فرضیات رایج در گذشته این پرسش را مطرح می کردند که آیا منابع انرژی تجدیدشدنی – به خاطر محدودیت در ظرفیت و انتقال – در بازارهای در حال ظهور اصلا عملی هستند؟
خوب، امروز در بسیاری از بازارهای در حال ظهور انرژی پاکیزه نه تنها ممکن است، بلکه در واقع ایمن ترین، مطمئن ترین، و – بله – ارزان ترین راه برای برق رسانی به یک جامعه محلی است.
حالا، شماری از کشورهای در حال توسعه از منابع طبیعی استثنایی خود سود می برند. ما این را می دانیم. برخی از آنها در منطقه ای نسبتا نزدیک به خط استوا واقع شده اند و منبعی دارند که ما ناچار نیستیم که آن را از زیر زمین استخراج کنیم و به هیچ وجه آلودگی ایجاد نمی کند – و آن منبع، نور خورشید است. و کشورهای دیگر نیز به ویژه در مناطق ساحلی خود، مدام با وزش بادهای نیرومند رو به رو هستند. برخی دیگر نیز مانند کنیا و شیلی در نزدیکی لایه های تکتونیک (tectonic plates) زمین واقع شده اند که در آنها توسعه بیشتر برق گرفته شده از گرمای زمین یک گزینه امیدبخش است.
تحقیقی که به تازگی انجام گرفته نشان می دهد که انرژی پاکیزه در بسیاری از کشورهای در حال توسعه با سرعتی دو برابر کشورهای ثروتمندتر در حال رشد است و برای آن ممکن است تنها یک دلیل وجود داشته باشد – انرژی تجدید شدنی دارای توجیه اقتصادی، توجیه زیست محیطی، و توجیه بهداشتی است.
بنا بر این، جهان انرژی همین اکنون نیز به شدت در حال تغییر جهت است. یک سال پیش در ماه سپتامبر پرزیدنت مودی – نه! – نخست وزیر مودی از همه رهبران جهان خواست تا گام بزرگی در رابطه با فناوری انرژی پاکیزه بردارند. خوب، ما صدای او را شنیدیم. در نخستین روز این نشست ایالات متحده، فرانسه، هندوستان، و ۱۷ کشور دیگر ماموریت نوآوری (Mission Innovation) را آغاز کردند. این بلندپروازانه ترین برنامه دولتی–خصوصی توسعه پژوهش در زمینه انرژی پاکیزه است که تاکنون تهیه شده است. بیست کشور ما – که مجموعا بیش از هشتاد درصد طرح های تحقیق و توسعه انرژی تجدیدشدنی را انجام می دهیم – همگی قول داده ایم بودجه هایمان را در این رابطه طی پنج سال آینده دو برابر کنیم. در مورد ایالات متحده این امر به معنای افزایش سرمایه گذاری در بخش تحقیق و توسعه به میزان بیش از پنج میلیارد دلار در سال است. و گروهی متشکل از ۲۸ سرمایه گذار میلیاردر به رهبری بیل گیتس، که همگی متعهد به ایجاد یک طرح سرمایه گذاری خصوصی دولتی – دولتی خصوصی در زمینه تحقیق و توسعه مشترک انرژی پاکیزه هستند، به ما پیوستند. حالا این حرکت همراه با اتحاد بین المللی انرژی خورشیدی هندوستان (International Solar Alliance) که نگاهی رو به جلو دارد و در همان روز اعلام گردید، از ظرفیت ایجاد موفقیت های چشمگیر در عرصه فناوری که موجب پیشرفت خواهند شد برخوردار است.
یادآوری این نکته بسیار مهم است که این طرح ها –بخشی از این توافقنامه نیستند. آنها برای تکمیل هر گونه توافقی که ما در این جا به آن دست یابیم، تهیه و ایجاد شده اند. آنها با این ایجاد شده اند که به ما انگیزه بدهند تا ما کارمان را پشت میز مذاکره تکمیل کنیم و این پیام را به بازار بفرستیم. و در حالی که ما در حال انجام این کار هستیم، باید به فکر باشیم تا در سراسر جهان از هر فرصتی برای ایجاد مشارکت هایی که به منظور کاهش انتشارات و افزایش پایداری می شوند، استفاده کنیم. فقط تصورش را بکنید که فناوری سبز – یعنی تمامی این بخش طی پنج، ده، یا بیست سال آینده تا کجا می تواند پیش رود. تنها کاری که شما باید انجام دهید این است که ما به راهی که تاکنون پشت سر گذاشته ایم نگاهی بیاندازید تا مطلب دستگیرتان شود.
حالا، می خواهم داستانی برایتان بگویم: من در کمیته ارتباطات کمیسیون بازرگانی سنای ایالات متحده خدمت می کردم. ما در سال ۱۹۹۶، یعنی بیست سال پیش، قانون مخابرات کشورمان را بازنویسی کردیم. با آنکه اینترنت تازه در مراحل ابتدایی خود بود، هیچکس درباره موضوع انتقال داده ها فکر نمی کرد. توجه همه بر تلفن متمرکز بود. و ظرف مدت یک یا دو سال این قانون به کلی از میان رفت و منسوخ شد. یعنی سرعت پیشرفت تا این حد زیاد است. و هر قدر که ما پیشرفت های بیشتری کسب کنیم، وعده ها و تعهدات جهانی نیز بلندپروازانه تر خواهند شد.
و اما می رسیم به آخرین نکته که من می خواهم بر اهمیت آن در زمینه این توافق جهانی تاکید کنم: این باید یک توافقنامه پایدار باشد. و این بدان معنا است که باید به مرور زمان نیرومندتر شود. ما برای ساخت سقفی که همه خواسته هایمان را زیر آن جمع کنیم، به پاریس نیامده ایم؛ بلکه ما به پاریس آمده ایم تا کفی را بسازیم که روی آن – همه ما با هم – بتوانیم، و باید، به ساختن ادامه دهیم.
و پیشرفتی که ما به دست آورده ایم – به ویژه در رابطه با “مشارکت های هدفمند و تعیین شده درسطح ملی” (INDCs) – بی سابقه و دلگرم کننده است. اما این به تنهایی کافی نخواهد بود. اهدافی که ما اعلام کردیم، به اتفاق هم تاثیر چشمگیری بر انتشارت جهانی خواهند داشت. آنها وضعیت را تغییر خواهند داد. اما آنها به نگهداشتن میزان گرمایش تا ۲ درجه سانتیگراد، که دانشمندان بار دیگر به ما می گویند برای جلوگیری از بدترین آسیب های ممکن ضروری است، بسنده نخواهند کرد. ما حتی اگر امکان داشته باشد باید از این حد هم پایین تر برویم، به ۱٫۵ [درجه سانتیگراد] و هرچه مردم [می خواهند برسیم]– ما همانطورکه بسیاری از افراد در این تالار می خواهند، باید تا آنجا که می توانیم پایین برویم.
و به همین دلیل، این بسیار حیاتی است که ما بر اهدافمان تمرکز کنیم و اطمینان یابیم که آنها تا حد امکان بلندپروازانه اند؛ که ما بفهمیم که آیا در حال پیشرفت هستیم یا نه؛ و برای بررسی اهدافمان و تنظیم دوباره آنها در فواصل زمانی مرتب و در صورت نیاز، سیستمی به وجود آوریم.
و با توجه به روند پر شتاب تحول فناوری که در مورد آن صحبت کردم، ظرف مدت پنج سال ظرفیت یک کشور یا کشور دیگر می تواند به میزان چشمگیری افزایش یابد و هر یک از ما در برابر خانواده ها، دوستان، و شهروندان همه کشورهای دیگر به عنوان شهروندان جهان در چهار گوشه کره زمین مسئولیت داریم – ما در برابر نسل هایی که جای پای ما را دنبال خواهند کرد، مسئولیم و باید اطمینان یابیم که ما فقط آنچه را از دستمان بر می آید انجام نمی دهیم، بلکه از همه آن چه که توان انجامش را داریم کاملا آگاه هستیم. و این به معنای کنترل کردن مداوم پیشرفت های حاصله و فرصت های از دست رفته ما است. این به معنای بررسی و در برخی موارد تقویت اهداف ما برای اطمینان یافتن از این مطلب است که این اهداف در راستای توسعه قطعی در زمینه فناوری قرار دارند. این به معنای تمرکز کردن بر هدفمان تا مدت ها پس از پایان این همایش است و این موضوع در مورد همه صدق می کند. هر کسی که در پیدایش این تحرک فوق العاده که ما امروز شاهد آن هستیم، نقش داشته است، باید همان روند را ادامه دهد. برای این منظور من شخصا، همان گونه که در حاشیه مجمع عمومی سازمان ملل متحد طی دو سال گذشته عمل کرده ام به گرد آوردن [افراد] ادامه خواهم داد– ما وزیران امور خارجه را برای بحث پیرامون پیشرفت هایی که در کشورهایمان به دست می آوریم گرد هم خواهیم آورد تا ببینیم که در کجا می توانیم تلاش هایمان را بهبود بخشیم.
و آن چه که در این جا، در پاریس، روی می دهد، مهم است – و در این هیچ شکی نیست. اما این گام هم تنها یک مقدمه است. ما نمی توانیم این نکته را حتی برای یک لحظه فراموش کنیم.
ما می توانیم راهی برای رسیدن به عزم مشترکی که برای مقابله با این تهدید مشترک به آن نیاز داریم، پیدا کنیم. من از این بابت اطمینان دارم. من اطمینان دارم که می توانیم خودمان را بالاتر ازبحث هایی که مانع پیشرفت ما شده اند قرار دهیم. . و ما به اتفاق هم توان دستیابی به یک توافقنامه بلندپروازانه را، که به شدت نیازمند آن هستیم، داریم.
هیچ دلیلی – هیچ دلیلی – برای در پیش گرفتن راه دیگری برای اقدام وجود ندارد.
حالا برای یک لحظه – و فقط برای یک لحظه – بگذارید برای انکار کنندگان حق شک کردن را قائل شویم. فرض کنیم که ۹۷ درصد تحقیقات علمی نادرست باشند. فرض کنیم که هزاران دانشمندی که گزارش هایی را که توسط همتایانشان بررسی شده منتشر کرده اند، در رابطه با خطرات مرتبط با تغییرات اقلیمی در اشتباه باشند. پرسشی با خودتان مطرح کنید: اگر ما همه کارهایی را که در موردشان صحبت کردم انجام دهیم، بدترین اتفاقی که می تواند به خاطر انتخاب آن گزینه ها و مقابله با تغییرات آب و هوا برایمان بیافتد، چه خواهد بود؟
خوب، ما قطعا میلیون ها شغل جدید به وجود خواهیم آورد، اقتصادهایمان را تقویت خواهیم کرد، و برخی کشورها که [اقتصادشان] کند شده است، به این تقویت نیاز دارند. آنها به سرمایه ای که در بخش انرژی سرمایه گذاری خواهد شد، نیاز دارند. ما مردم تندرست تر و کودکان تندرست تری را خواهیم داشت. بزرگترین دلیل بستری شدن کودکان در ایالات متحده در فصل تابستان، که میلیاردها دلار هزینه دارد، تنگی نفس ناشی از عوامل زیست محیطی است. ما میلیون ها دلار در هزینه های مراقبت های پزشکی صرفه جویی خواهیم کرد و امنیت اجتماعی – و به عنوان نتیجه همه تدابیری که اتخاذ می کنیم، امنیت جهانی خود را نیرومندتر و پایدارتر خواهیم ساخت. این خود کمک بزرگی به ثبات جهانی است. دوستان من، بدترین چیزی که در صورت انتخاب این گزینه ها برایمان اتفاق خواهد افتاد، همین است.
اما در سوی دیگر این محاسبه، اگر دانشمندان درست گفته باشند و شکاکان تغییرات آب و هوا در اشتباه باشند، در آن صورت ما با فاجعه رو به رو هستیم. به همین سادگی. گزینه پیش رو این است. دوستان من، اکنون ما این جا در پاریس یکی از کمیاب ترین فرصت ها را برای تغییر دادن جهان و برای بهبود بخشیدن به زندگی میلیون ها نفر در اختیار داریم و طی چند ساعت آینده باید سخت تر از هر زمان دیگر تلاش کنیم تا نگذاریم این فرصت از دست برود. ما باید به هر راه ممکن برای انجام مذاکرات دشواری که به آنها نیاز داریم، دستیابی به توافق هایی که باید انجام بدهیم، و کسب توافقنامه ای که جهان شایسته آن است و آن را از ما می خواهد، متوسل شویم. و با آنکه که هر کشوری باید برای خودش تصمیم بگیرد، این تصمیمی که تنها به یک کشور مربوط باشد نیست. این تصمیم درباره همه ما است و درباره آینده خانه ای است که با یکدیگر در آن سهیم هستیم.
وظیفه ما روشن است. لحظه ما هم اکنون است. بیایید این کار را به سرانجام رسانیم. با سپاس فراوان از شما. (تشویق حضار)
