اعضای مطبوعات آزاد بیش از سهم خود پذیرای خطر می شوند. گزارش دادن از یک منطقه جنگی می تواند به معنای حضور در جای نامناسب و بد موقع باشد. پوشش خبری بیماری های همه گیر و بلایای طبیعی می تواند به معنای قرار گرفتن در معرض شرایط مرگبار باشد.
ولی امروز در بسیاری از نقاط جهان روزنامه نگاران ممکن است آماج حمله قرار گیرند. جوئل سایمون، مدیر اجرایی کمیته حمایت از روزنامه نگاران (CPJ) می گوید، “اکنون دورانی کاملا متفاوت است.”
به گفته رابرت ماهونی، معاون مدیرCPJ، بیشتر سازمان های خبری بزرگ دیگر شبکه خارج از کشور ندارند. در نتیجه روزنامه نگاران محلی و آزاد مانند استیون ساتلوف و جیمز فولی، قربانیان داعش، برای بازگو کردن روایت ها و تجربیات مردم ساکن مناطق جنگی و دور افتاده وارد عمل می شوند. اما چگونه می توان خطر را کاهش داد؟
سایمون و ماهونی می گویند مهمترین گام برای روزنامه نگاران این است که خطرهایی را که ممکن است با آن رو به رو شوند، پیش از اعزام به منطقه ارزیابی کنند. آیا به جایی می روند که ممکن است بازداشت یا زندانی شوند؟ به مکانی می روند که ممکن است در معرض حمله بدنی قرار گیرند؟ یا بزرگترین خطر این است که ممکن است میان آتش دو طرف گرفتار شوند؟
وقتی که روزنامه نگار تحقیق خود را در این زمینه انجام داد و خطرها را ارزیابی و درک کرد، خواهد دانست که چه احتیاط هایی باید بکند و به چه وسایلی نیاز دارد.
روزنامه نگارانی که محلی نیستند همچنین باید ایمنی افراد محلی را که با آنها در تماس هستند در نظر داشته باشند. همکاری با افراد خارجی برای بسیاری از ساکنان محلی با پذیرفتن خطرهای بزرگی همراه است. آنها اغلب این گونه فعالیت های خود را حتی از اعضای خانواد خود مخفی نگه می دارند.
به گفته ماهونی، “ما می توانیم محل را ترک کنیم، می توانیم سوار هواپیما بشویم و برویم. اما آنها باید بمانند.”
گام دوم داشتن برنامه ارتباط اضطراری است. اگر مشکلی پیش آمد چه کسی از آن باخبر خواهد شد و چه کاری در مورد آن انجام خواهد داد؟
سایمون می گوید: “اینها مقدماتی ترین گام هایی هستند که روزنامه نگاران باید برای ایمن نگهداشتن خود بردارند. یکی از دیگری نتیجه می شود.”
