وقتی یک حزب سیاسی در ایالات متحده کنوانسیونی باز و رقابتی برگزار می کند، چه معنایی می دهد؟
معنای آن به ساده ترین سخن آن است که هیچیک از نامزدها از پشتیبانی اکثریت نمایندگان حزب برخوردار نیست و نامزد حزب برای ریاست جمهوری نامعلوم باقی مانده است.
این وضع از سال ۱٩۵٢ تا کنون پیش نیامده است، هرچند در گذشته بسیار رایج تر بود. امروزه، معمولا پیش از آغاز کنوانسیون در پی برگزاری انجمن های انتخاباتی و انتخابات مقدماتی یک نامزد به عنوان چهره محبوب و مورد حمایت اکثریت نمایندگان حزب ظهور می کند.
اما اگر هیچ نامزدی در اولین دوره رای گیری اکثریت آرا را به دست نیاورد، نمایندگان تا هنگامی که یک نفر توسط اکثریت انتخاب نشود، به رای دادن ادامه می دهند.
پس یک کنوانسیون باز و رقابتی چگونه می تواند به اکثریت دست یابد؟ با رای گیری های متوالی، ایالات کمتری نمایندگان خود را ملزم می کنند که به “تعهد” سپرده شده به یک نامزد مشخص پایبند بمانند. بنا بر این نمایندگان می توانند از یک نامزد دیگر حمایت کنند.
طی رای گیری های متوالی مشخص می شود که یک نامزد خاص قادر به جلب حمایت اکثریت نیست و باید به نفع دیگران کنار برود. حزب ممکن است نامزدهای دیگری را که تعداد بیشتری از نمایندگان می توانند بر سر او به توافق برسند، مورد توجه قرار دهد. در سال ۱٩٢۴ دموکرات ها برای رسیدن به توافق بر سر نامزد حزب شان بیش از صد دور رای گیری کردند، و در نهایت نامزدی با اتفاق نظر انتخاب شد.
هدف یک کنوانسیون باز و رقابتی همان هدف یک کنوانسیون عادی است: تعیین نامزدهای ریاست جمهوری و معاون ریاست جمهوری که از حمایت اکثریت نمایندگان حزب برخوردار هستند.
