زنان سیاهپوست در آمریکا از پیش از تأسیس ایالات متحده برای دفاع از حقوق خود مبارزه کرده اند.
دکتر داینا رامی بری، مورخ و استاد دانشگاه تگزاس در آستین طی یک جلسه توجیهی در ۱۱ مارس با مرکز مطبوعات خارجی وزارت امور خارجه ایالات متحده گفت: ” فعالیت مدنی همیشه بخشی از میراث زنان سیاهپوست بوده است. و این میراث حتی وقتی آزاد نبودند، وقتی به بردگی کشیده شدند و با استمرار بردگی نیز ادامه داشت.”
بری گفت: “زنان سیاهپوست هنوز برای حقوق خود مبارزه می کنند و در پی یافتن راه هایی برای استفاده از سازمان های مردمی و سازماندهی کارزارهای ملی هستند تا از برخورداری از یک جامعه عادلانه تر اطمینان حاصل كنند.”
بری از طریق تحقیقات خود در مورد آفریقایی های برده در ایالات متحده به سال های سده ۱۶۰۰ بازگشته و زنان سیاهپوستی را کشف کرده است که با دفاع از حقوق خود- به ویژه حق رأی، راه را برای سیاستمداران امروزی مانند کامالا هریس، معاون رئیس جمهوری و استیسی آبرامز، فعال مدافع حق رأیدر ایالت جورجیا هموار کرده اند.
بری درباره زنان سیاهپوست برده که پیش از جنگ انقلاب آمریکا فعالیت مدنی داشتند گفت: “آنها خواهان عدالت بودند و برای آزادی مبارزه می کردند، آنها می خواستند صدایشان شنیده شود، و برای حفاظت از بدن و خانواده های خود مبارزه می کردند.”
حتی پیش از استقلال یافتن ایالات متحده، و حتی در حالیکه بردگی آفریقایی های سیاهپوست در آمریکای شمالی بریتانیا رواج داشت، زنان سیاهپوست در دادگاه ها به مبارزه برخاستند، اعتصابات کارگری را به تعطیلی مزارع کشاندند و خواستار آزادی خود شدند.
الیزابت کی، یک زن برده از مستعمره ویرجینیا در ۱۶۵۶ برای کسب آزادی خود و پسر نوزادش شکایت کرد و موفق شد. یک قرن بعد، در طول جنگ انقلاب آمریکا، زنان سیاهپوست برده مانند مردان رخت نبرد به تن کردند و برای آزادی خود و رهایی از حاکمیت بریتانیا جنگیدند.
در قرن نوزدهم قبل و بعد از لغو بردگ ، زنان سیاه پوستی مانند سوجرنر تروث و هنریتا پورویس برای کسب حق رأی زنان در کنار همتایان سفیدپوست خود مبارزه کردند. اما حتی در داخل جنبش حق رأی زنان نیز زنان سیاهپوست با بی عدالتی روبرو شدند، برای مثال زنان سفیدپوست از آنها خواستند در اعتراضات پشت آنها بایستند. زنان سیاه دلسرد نشدند و به مبارزه برای دستیابی به حق رأی ادامه دادند.
تا اوایل قرن بیستم و علیرغم قوانین جیم کرو که جداسازی نژادی را قانونی کردند و سیاهپوستان را در حاشیه قرار دادند، زنان سیاهپوست اقدام به ثبت نام رأی دهندگان در سراسر کشور کردند. سیاستمداران زن سیاهپوست در نیمه دوم قرن وارد صحنه شدند. شرلی چیزم اولین زن سیاهپوستی بود که در اواخر سال های دهه ۱۹۶۰ به عنوان عضو کنگره انتخاب شد و اولین زن سیاهپوستی بود که به عنوان عضو یک حزب بزرگ در سال ۱۹۷۲ کاندیدای ریاست جمهوری شد.
بری جایگاه و موفقیت هریس، آبرامز، سازمان دهنده اجتماعی لاتوشا براون، و سایر زنان سیاهپوست را به این زنان و رهبری و میراث آنها نسبت می دهد.
بری گفت: “زنان سیاهپوست تاریخچه دیرینی در فعالیت مدنی دارند.”
دو زن سیاهپوست به سخنان سناتور کامالا هریس، نامزد معاون ریاست جمهوری در اکتبر ۲۰۲۰ در یک رویداد کمپین انتخاباتی در لاس وگاس گوش می دهند. (© John Locher/AP Images)
