“نه برف، نه باران، نه گرما، و نه تاریکی شب، هیچ کدام این پیام رسان ها را از انجام سریع کارشان بازنمی دارد.” این شعار غیررسمی اداره پست آمریکا است. اما تا ۱۸۶۱، اسب سریع ترین وسیله و برای آمریکایی ها از میسوری گرفته تا سواحل غربی، پونی اکسپرس بود. با سوارکارانی مانند کودی “بیل بوفالو” که نامه ها را به مراکز پخش در سراسر غرب حمل می کرد، پیام ها می توانستند در فاصله ده روز میان سواحل شرقی و غربی منتقل شوند.
بوفالو بیل به یاد می آورد: “در طول دو سال خدمت به عنوان سوارکار پونی اکسپرس ماجراهای هیجان انگیز زیادی داشتم.” اما او دو سال بیشتر خدمت نکرد چون در سال ۱۸۶۱، اولین خط تلگراف میان قاره ای سواحل شرقی و غربی را به هم وصل کرد. دو روز بعد پونی اکسپرس دیگر وجود نداشت.
تلگراف (که گاهی اوقات سیم های سخنگو نامیده می شود) توسط ساموئل مورس و چند نفر دیگر اختراع شد و برای انتقال اطلاعات از طریق کابل از سیگنال های الکترونیک استفاده می کند. در سال ۱۸۳۰، مورس همچنین “کد مورس” را ابداع کرد که شامل یک رشته ضربه های منظم به عنوان رمز برای حروف الفبای انگلیسی است. فرستنده های تلگراف معمولا از کد مورس استفاده می کردند که در مقصد توسط گیرنده رمز گشایی می شد.
چندین پیام معروف تاریخی توسط تلگراف ارسال شدند، ازجمله:
- ٢۴مه ۱۸۴۴، اولین تلگراف توسط ساموئل مورس: “براستی که خداوند چه تواناست.”
- ۱٧ دسامبر ۱٩۰۳: برادرات رایت: ” چهارمین پرواز موفقیت آمیز، صبح پنج شنبه”
- ۳۱ مه ۱۸٩٧، مارک تواین از لندن: “درباره اخبار مربوط به مرگ من بسیار اغراق شده.”
