اگر شما به اخبار اخیر ایالات متحده گوش داده باشید، اصطلاح هیئت عالی منصفه را در ارتباط با مرگ مایکل براون و اریک گارنر شنیده اید. ایالات متحده از معدود کشورهایی است که دارای نظام هیئت منصفه هستند، با وجود این همۀ ایالات از چنین نظامی استفاده نمی کنند. (اکثر مردم با “هیئت منصفۀ 12 نفره مرکب از همتایان شما” که در مورد مجرم یا بی گناه بودن افراد بعد از مشورت هایی که تنها چند ساعت یا چند هفته طول می کشد) تصمیم می گیرند، آشنا هستند. وجوه تمایز و تفاوت هیئت های عالی منصفه عبارتند از:
- هیئت های عالی منصفه مجرم بودن یا بی گناه بودن اشخاص را تعیین نمی کنند. آنها فقط دربارۀ این که آیا مدارک کافی برای برگزاری یک محاکمه وجود دارد یا نه تصمیم می گیرند.
- یک دادستان به جای یک قاضی بر کار یک هیئت عالی منصفه نظارت می کند.
- هیئت های عالی منصفه بدون حضور وکیل مدافع و معمولا بدون شرکت متهمان کار خود را انجام می دهند.
- جریان کار هیئت های عالی منصفه محرمانه نگاه داشته می شود تا شهود به شهادت آزادانه تشویق شوند و آبروی متهمان، در صورت تصمیم هیئت عالی منصفه به عدم تعقیب، محفوظ بماند.
بسیاری از ایالات از رسیدگی های مقدماتی به جای هیئت های عالی منصفه استفاده می کنند. هدف از هر رسیدگی جلوگیری از پیگردهایی با مبانی نادرست است. بدون این حمایت، متهمان بیشتری باید بدون هیچگونه ارزیابی مقدماتی از مدارکی که علیه آنها ارائه شده در زندان منتظر محاکمۀ خود باقی بمانند. رسیدگی های مقدماتی و هیئت های عالی منصفه مردم را از اتهامات بی اساس محافظت می کنند.
تصمیمات هیئت های عالی منصفه دایر بر عدم تعقیب افسران پلیس در ارتباط با مرگ های مایکل براون و اریک گارنر این فرایند را هرچه بیشتر زیر موشکافی عمومی قرار داد. با این همه طبق نظام [قضایی] ایالات متحده، هر دو هیئت منصفه برای صدور حکم دارای اختیار بودند و بعد از صدور حکم در پروندۀ مربوط به فرگوسن در میسوری پرزیدنت اوباما گفت که این اقدام بر حکومت قانون متکی است، “ما باید بپذیریم که این تصمیمی بود که می بایست از طرف هیئت عالی منصفه گرفته شود.” دولت اوباما در هردو مورد تحقیقاتی را آغاز کرده تا مشخص کند که آیا هیچیک از دو افسر به حریم حقوق مدنی فدرال تجاوز کرده اند یا نه.
