زنان امروزین می توانند شرکت های مهم و بزرگ را مدیریت کنند، درارتش خدمت کنند و مشاغل دولتی را تصدی کنند. اما آنها این موقعیت ها را مدیون اخلاف خود هستند که برای تامین آموزش و به دست آوردن دستمزد برابر برای کار یکسان و از همه مهمتر به دست آوردن حق رای مبارزه کردند. اولین کنوانسیون ملی حقوق زنان در ۲۳ اکتبر ۱۸۵۰ در وورسستر، ماساچوست برپا شد و نشان داد که این استیفای حق زنان می تواند از پشتیبانی جنبشی ملی برخوردار شود.
سوجورنر تروث مدافع الغای بردگی، لوسی استون مدافع حق رای، و هریت هانت پزشکی که از تحصیل در دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد به دلیل زن بودن محروم شده بود، ازجمله سخنرانان در این کنفرانس بودند. هیئت های حاضر قطعنامه ای تصویب کردند که خواستار برابری سیاسی، حقوقی و اجتماعی زنان با مردان بود.
بعد از گذشت ۲۰ سال قلمرو وایومینگ مبادرت به اعطای حق رای به همه هزار زن خود کرد. در ۶ سپتامبر ۱۸۷۰ لوئیزا آن سواین از لارامی در مسیرش برای خرید یک پاکت مایه نان، در ستادی انتخاباتی توقف کرد و اولین زنی بود که رای خود را در انتخاباتی عمومی در آمریکا به صندوق انداخت.
با فرارسیدن قرن بیستم بسیاری از ایالت ها، اغلب ایالت های غربی، به زن ها اجازه دادند تا در انتخابات شهرداری ها رای دهند. در ۱۹۲۰ ماده ۱۹ قانون اساسی ایالات متحده حق رای را برای همه زنانی که به سن رای دادن رسیده اند، عمومیت بخشید. آلیس پاول یکی از زنان پیشرو در زمینه کسب حق رای زنان پیروزی جنبش را این گونه تشریح می کند: “من همیشه حس می کردم که جنبش نوعی موزاییک است. هرکدام قطعه ای به آن اضافه می کنید و نهایتا یک موزاییک بزرگ نصیبتان می شود.”
